Akwaaba allemaal,

Hier mijn eerste zeer korte verslag voor alles wat ik al gezien heb, van de afgelopen dagen.
Na alles ingepakt te hebben en afscheid te hebben genomen van iedereen, vertrok ik donderdag eindelijk in mn eentje naar Accra, de hoofdstad van Ghana. Toen ik bij de gate stond te wachten, zag ik al het echte Ghana. Een vrouw met een baby op haar rug gebonden stond voor mij haar spullen in te pakken. De vlucht duurde ong. 6,5 uur. Toen ik in het vliegtuig aankwam en mn plek had gevonden, zat er een wat oude enigsinds stinkende Ghanees op mijn gereserveerde plekje. Toen ik hem dat vertelde reageerde hij nogal chagerijnig.. O nee he dacht ik, hier zit ik dan nog de hele reis naast. Gelukkig bleek de man aardig en behulpzaam te zijn. Op het eind van de vlucht vroeg de stewardes waarom ik naar Ghana ging, en nadat ik het hele verhaal had verteld bood ze me een plek vooraan in het vliegtuig aan zodat het wat makkelijker voor me was met uitstappen en alles regelen. Daar zat ik dan buisnesclass.. helaas maar voor 30min ong. Naast mij zat een Nederlandse jongen, Vincent. Hij vertelde dat hij naar een begrafenis in Accra ging van de oma van een vriendin van hem. Hij was ook alleen en had al veel gereist dus we besloten om samen even over het vliegveld te reizen. Na het vliegveld gelukkig overleefd te hebben werd ik opgehaald door een medewerker van projects abroad, hij begroette me vriendelijk en vertelde dat er nog een andere vrijwilligster met ons mee ging. Haar naam was Fiona en ze kwam uit Schotland. Ze heeft op mij gewacht zodat ze niet alleen hoefde te reizen. Fiona en ik sliepen die nacht in een hostel in Accra en de volgende dag reisden we samen met Fred een andere medewerker van projects abroad met de bus naar Kumasi. De reis duurde ong. 5 uur. Onderweg zagen we allemaal vrouwen met manden op hun hoofd spullen te dragen. Zelfs rugzakken waarvan je zou zeggen die zijn gemaakt voor je rug, worden hier gewoon op het hoofd gedragen. In de bus stond een soort van Jehova's getuigen te preken over god en andere geesten, eigenlijk het aanpraten van zijn vitaminepillen. Hij verkocht nog goed ook! De mensen hier zijn erg bang dat ze iets overkomen dus ze durven nauwelijks risico te nemen. Eenmaal aangekomen in Kumasi werden we door weer een andere medewerker van projects abroad (iedereen heeft hier blijkbaar zn eigen taak) naar ons gastgezin gebracht. Fiona verblijft ergens anders omdat zij een ander project doet. Toen ik aankwam bij mijn gastgezin stond mijn nieuwe broertje David me al op te wachten, vrolijk zwaaiend begroette hij me. Daarna kwam mijn nieuwe "moeder" (zo stelde ze haar voor) Lydia naar me toe en begroette me met een knuffel. Erg leuk! Ook is er nog een dochter genaamd Abeena en een ander klein jongetje Pacovie aanwezig. Pacovie is het neefje van Lydia, maar zorgt voor hem omdat zijn ouders dat niet konden. Ik werd opzich goed ontvangen, maar moet zeggen dat ik het allemaal wel erg overweldigend vond. Nu ik bij mn gastgezin ben begin ik langzaam pas te beseffen dat ik echt in Ghana ben. Onderweg hierna toe had ik iedere keer t gevoel dat ik mezelf moest knijpen en dacht echt wat raar dat ik hier nu 2 maanden woon. Savonds kwam de heer des huizen mr. Kingsfort thuis. Hij was gelukkig erg spraakzaam en toonde veel interesse in me. Ik ben die dag maar vroeg gaan slapen.
Aangezien het weekend gelijk begon en ik nog niemand ken, moet ik bij mn gastfamilie blijven. maandag is een officiele vrije dag, dus dinsdag kan ik pas naar mijn project toe. Ik besloot er maar het beste van te maken en ben zaterdag met Kingsfort mee geweest. Eerst gingen we zijn stroomrekening betalen. Dit doe je hier dus door naar een kantoortje te gaan en daar af te rekenen. Vervolgens kwamen we langs de auto area. Dit is een wijk met alleen maar auto spullen. Daarna zijn we naar zijn moeder gegaan. Onderweg naar zijn moeder zag ik allemaal mensen in hele mooie zwarte kledij. Zaterdag is de dag van de begrafenissen. vandaar dat het dus zo druk is overal. Trouwens ambulances worden hier ingezet als lijkwagen, niet als eerste hulp middel. Ineens zag ik een bekend gezicht. Toen ik beter keek was het Vincent, de jongen waarmee ik reisde. Kingsfort stopte meteen en we zijn even gedag gaan zeggen. Hij wist niet dat zijn begrafenis in Kumasi was. Echt heel toevallig dus.
Bij Kingsforts moeder aangekomen zag ik echt het stereotyp omatje. Een geboggeld oud vrouwtje groette me heel vriendelijk. We zijn met haar naar het ziekenhuis gegaan voor een checkup ze schijnt nogal last te hebben van astma.
Eenmaal weer terug naar huis zijn we gestopt om even gedag te zeggen op een begrafenis. Kingsfort had zich inmiddels omgekleed in een zwarte jurk. Zwart is de kleur die je draagt als je de persoon die overleden is niet goed kent, anders draag je er nog rood bij. Begrafenissen is echt een vak apart hier. Op een soort pleintje ergens afgelegen stonden zwarte tenten met rode stoeltjes eronder. Daarop zaten mensen allemaal ongeveer het zelfde gekleed. Het is de bedoeling dat we eerst iedereen gedag gingen zeggen, dan zou er familie naar ons toe moeten komen, dan kan je ze pas condoleren, vervolgens moeten ze je wat te eten of te drinken aanbieden, dan geef je geld en dan ga je weer. Na iedereen gegroet te hebben, Kingsfort kende trouwens ook niemand, hebben we een poosje gewacht, maar er kwam niemand naar ons toe. We zijn toen maar weer gegaan. Zo zag mijn zaterdag er ongeveer uit.
Op zondag ben ik meegeweest naar de kerk. Geloof staat hier erg hoog in het vaandel. Als je nergens in gelooft dan zien ze dat als slecht en kinderachtig. Dus ik mee naar de kerk. Er werd veel gezongen, gepreekt en gedanst. Mensen leken wel in een soort van trance te zijn. I.p.v. een orgel hebben ze hier een drumstel in de kerk staan, heel grappig. Na zo'n ong 4 uur te hebben geluisterd na iets waar ik totaal geen wijs uit kon worden (de mis was namelijk in het Twi) was het eindelijk afgelopen. Thuis heb ik Lydia helpen koken. Het eten is hier trouwens wel redelijk lekker. We aten een soort van oliebollen alleen van een plant gemaakt met stuw een soort tomatenprakje, opzich goed te eten. Tijdens het koken heb ik Lydia beter leren kennen. Ze is een lerares op een basisschool en zij en Kingsfort zijn van plan om een guesthouse te openen..
Ik kijk erg uit naar morgen en dinsdag, Morgen laten ze me de stad zien en kan ik ook een simkaart enzo kopen, dinsdag ga ik naar mijn project.. Het is trouwens grappig hoe kinderen reageren. Bijna elk kind die me ziet noemt me obroni blank mens ofzo betekend het en ze roepen allemaal hoi en zwaaien, heel schattig.
Nou ik hoop dat jullie mijn eerste verslag leuk vonden, dit was nog maar echt de beknopte versie want kan jullie echt al zoveel vertellen.
Tot snel weer
Liefs Britt