Hee allemaal!

Het is alweer een weekje geleden en er is alweer zoveel gebeurd!

Afgelopen weekend zijn we in Kumasi gebleven. Zaterdag ben ik met mijn Ghanese vader naar het gasthuis gegaan.. wat schiet dat al op zeg! ze hopen in december te kunnen openen, maar dat moet ik nog zien.. ze zijn er al zown 10 jaar mee bezig dus zal ook ergens wel tijd worden. Ik heb voor ze een bureau voor de receptie gekocht. Ze waren er echt super blij mee.. ook verraste ze mij met dat ze graag het gasthuis naar mij willen vernoemen.. een hele eer dus.. ben benieuwd..

Zondag zijn we met alle vrijwilligers een dag naar het meer van Kumasi geweest. Erg mooi om te zien, maar de dorpen er omheen zijn echt heel arm. Ik schrok er zelf van hoe normaal het al voor me wordt dat mensen zo leven. Je ziet het natuurlijk continu maar hier was het wel heel erg. Nadat we door 3 dorpjes vol met plaggerhutten hadden gelopen en overal de loombandjes die Nienke had gemaakt voor de kinderen hadden rondgedeeld. (wat zijn kinderen hier trouwens brutaal zeg.. ze lopen gewoon naar ons toe en zeggen Obroni give me 1 cedi, alsof het bij ons op de rug groeit..) kwamen we bij een dorp met een schooltje. Je kan het nieteens een schooltje noemen, eerder een bouwval. Er staan 6 afgebrokkelde muren met een platen dakje erop. Overal waar je keek lag puin.. hier moeten kinderen dus spelen. Er kwam een man van eind in de 20 genaamd Paul Oduro naar ons toe die goed Engels sprak en vertelde dat het erg met zijn dorp gesteld is. Hij zit in de verkiezingen en hoopt door genoeg stemmen te krijgen om wat te kunnen betekenen voor zijn dorp. Hij vertelde ons dat de kinderen in het regenseizoen vaak niet naar school kunnen omdat ze dan helemaal nat geregend worden. We vonden dit zo erg dat we besloten er wat aan te doen. We vroegen de man of hij ons naar de Chief van het dorp kon brengen. Yvonne en ik hadden namelijk beide in een boek gelezen dat als je wat wilt doneren dat je dat het beste bij de chief kan doen, hij zorgt er dan voor dat het goed besteed werd. Nou daar gingen we, door het puin omhoog achter Paul aan. We kwamen uit bij een huis wat een soort binnenplaatsje had. Het zag er echt super armoedig uit en overal liepen kippen. We moesten gaan zitten en daarna kwam de chief en 3 andere mannen (de eldery) ook binnen. Eerst moesten we vertellen wat we precies kwamen doen. Dit mochten we dan ook niet direct aan de chief vertellen maar eerst aan Paul. Hij vertaalde vervolgens dat naar de chief. De chief stond op en heette ons welkom gevolgd door de andere 3 mannen. Maarten, Yvonne en ik hadden wat geld bij elkaar gelegd om dat aan het dorp te schenken. Het geld ging van Paul naar een van de andere mannen naar de chief.. allemaal met een omweg want anders is het onrespectvol naar de chief en vervolgens stonden ze allemaal op om ons te bedanken.. Er stond blijkbaar alleen een kip in de weg (die hier overal rondlopen) en de chief die geeft die kip een schup.. alsof hij een penalty schoot.. schrok me echt kapot.. Aan dieren hechten ze toch niet zoveel waarde hier.. De ghanezen zie je hier wel vaker een hond, kip of geit wat aan doen en dat vinden ze dan nog grappig ook. Echt erg om te zien. Verder waren we wel erg blij dat we iets konden doen, maar we vonden het stiekem nog niet genoeg. Daarom heb ik woensdag bij de meeting op het kantoor van projects abroad gevraagd of er meer mensen wat willen doen voor dit dorp. Iedereen was er wel voor in en Enough en Gabby (medewerkers projects) vertelde dat zij ons ook konden helpen door mee spullen te kopen etc. Nu gaan we morgen naar het dorp toe om de outreach te doen en kunnen we gelijk kijken wat de school nodig heeft aan spullen om het weer opnieuw op te bouwen. Enough heeft contact opgenomen met Paul (toevallig had ik een foto gemaakt van een poster die hij had opgehangen voor de verkiezingen) en hij gaat ons helpen met het regelen van mensen in het dorp die de school kunnen bouwen. Zo helpen ze zelf ook een handje.. ben echt super benieuwd hoe dat gaat zijn morgen.

Verder heb ik deze week 2 ziekenhuizen gezien. In Nkawie en het SDA in Kwadaso, heel ein d bij elkaar uit de buurt, maar heb gelukkig dan geen last van het staken. Er zitten wel grote verschillen tussen de ziekenhuizen. Je kan duidelijk zien dan het SDA ziekenhuis wat meer ontwikkeld en rijker is.. of dat nu komt omdat hier meer patienten komen en er dus ook meer betaald wordt of omdat het ziekenhuis van een kerkengemeenschap is, heb echt geen idee. In dit ziekenhuis heb ik deze week een dag meegedraaid op de OPD, soort inloop poli waar de bloeddruk, gewicht en soms tempertuur worden gecheckt voordat de patient naar de dokter gaat. Ik zat hier met nog een andere Obroni (blank persoon) ze is van orgine Pools, maar woont al 24 jaar in Ghana. Zij heeft mij ontzettend veel verteld over de Ghanese cultuur. Voornamelijk de negatieve dingen (erg heftig te horen). Zo viel het me hier op dat we dus bij iedereen alle controles moeten doen, terwijl later blijkt dat ze alleen komen voor een apart plekje op de huid. Ze vertelde dat dit hier altijd zo wordt gedaan en kon het verder niet verklaren waarom ze niet eerder vragen waarvoor de patient komt om extra dingen te besparen.. Ook had een vrouw last van klachten op de borst, toen ik de pols van de patient had gemeten, bleek deze belachelijk hoog te zijn. Toen ik dit aan mijn Poolse collega liet zien zei ze, ja dit meten we dus nooit en hier gaan we dus ook niks mee doen.. heel apart, heb het wel opgeschreven dus hoop echt dat de arts het toch leest. Ik heb dit verder niet meer kunnen nagaan want alleen spoedgevallen worden gelijk geholpen. Soms zitten mensen echt 8 uur lang te wachten voordat ze geholpen worden en er is echt geen een patient die er moeilijk om doet, echt onvoorstelbaar.. Verder heb ik meegekeken op de spoedeisende hulp. Toen ik hier de volgende dag weer kwam lagen de zelfde patienten er nog.. het ziekenhuis was vol dus werden de enige 2 bedden op de spoedeisende hulp maar gebruikt om te overnachten. Ik heb wel een goede indruk gekregen van hoe ze hier werken. Wat ik al eerder in dit verhaal zei is dat ik het heel erg vind dat dingen gewoon worden. Zo stond ik toen ik net in Ghana was echt te kijken van hoe ze het hier doen en vielen mij de gebreken echt heel erg op.. nu wordt het alweer gewoon en vind ik zelfs dat ze het nog goed kunnen met de riemen die ze hebben. In het ziekenhuis in Nkawie heb ik maandag 2 bevallingen gezien en vandaag 1. Vannacht heeft ook Fokje bij mij geslapen zodat ze mee kon naar dit ziekenhuis. We gingen dus samen naar de kraamafdeling. De afdeling is opgesplitst in hokken, ja dat zijn het echt.. 1 Hok staan oude bedden en liggen er matrassen op de grond waar kers verse moeder met haar kind ligt in het andere hok staan luxe bedden voor de moeders die een keizersnee hebben ondergaan en in de andere hokken staan 2 bedden waar de kraamvrouwen gemonitord worden en kunnen bevallen. Het monitoren van een kraamvrouw hebben Fokje en ik vandaag samen gedaan. Dmv je had op de buik van de moeder te leggen en een klok in je andere hand moet je 10 min lang tellen hoeveel weeen de moeder krijgt en hoelang deze dan duren. Zo hebben we ook naar het hartje van het babytje geluisterd. Een soort echo apparaatje hebben ze hier gelukkig wel voor. En verder is het vooral afwachten wanneer het echt begint.. gelukkig was dat in onze dienst en konden we alles volgen. Zo heb ik de baby een soort van mogen vangen en hebben we gezien hoe de moeder werd ingeknipt. Zo bijzonder zo'n bevalling in Nederland heb ik het iig nog nooit gezien en gaat dat waarschijnlijk ook niet zo makkelijk als het hier gaat. Jan en alle man komt gewoon binnen lopen. Ook moeten de moeders het echt helemaal alleen doen. De vader van het kind is er echt in geen geuren of kleuren te bekennen, heel triest allemaal. Verder hebben we vandaag overleg gehad met Emilia, zij is bijna het hoofd van het ziekenhuis. Met haar hebben we overlegd wat het ziekenhuis nog nodig heeft aan spullen. Zelf had ik wel al wat dingen in gedachte als opklapbedden voor de moeders bijv. zodat ze niet op de grond hoeven te liggen. Maar ook saturatiemeters (meten het zuurstof in je bloed) heb ik hier ook nog niet gezien. Zo vertelde Emilia ook dat ze geen auroscope (oorkijker) hebben.. dit heeft in Nederland standaard elke huisarts wel liggen. Hopelijk kunnen we dat allemaal vinden hier in Ghana..

Verder zie ik hier nog steeds echt elke dag de meest bizarre dingen. Als bijv. een motorrijder met een paardrij cap op.. echt geen gezicht en ook hebben echt heel veel Ghanezen 2 verschillende schoenen aan of lopen ze met een hele bakkerij op hun hoofd rond. Heel bijzonder om te zien.

Ik hoop dat ik jullie weer een beetje meer heb kunnen vertellen over wat ik hier allemaal mee maak. Ik heb in de mappen ziekenhuis, overige en weekendjes weer wat foto's geupload.

Tot snel weer

xxx Britt