Hoi Allemaal,

Het is pas 2 dagen geleden dat ik jullie een verslag heb geschreven, maar heb al weer zoveel te vertellen. Als eerste echt bedankt voor jullie leuke berichtjes!! daar knapt een mens van op!

Maandagwerd ik nadat ik me haren heb gewassen doormiddel van emmertjes koud water over me heen te gooien (stromend water is echt een probleem hier) opgehaald door Gabby, hij is de medewerker die mij ook naar mijn gastgezin heeft gebracht. Gabby ging mij rondleiden door de stad. Omdat het dus een officiele vrije dag is kon ik niet naar het project. We liepen een stukje van mijn huis vandaan naar de grote weg. Dit is een weg met alleen maar kraampjes ernaast en er rijden taxi's auto's en trotro's De trotro is het bekenste en meest gebruikte vervoersmiddel hier. Het is een klein busje/mini Van met ongeveer 10 zitplaatsen wat echt bijna uit elkaar valt, de een is er nog slechter aan toe dan de ander. In het busje zit ook een conducteur de Maid, bij hem moet je betalen en hij laat je in en uit. Betalen doe je pas als het hele busje vol zit. Een ritje naar mijn ziekenhuis van ongeveer 7km duurt ong 15min en kost maar 0,25 eurocent. We zijn in de trotro gestapt naar Ktia (je zegt Ketatjiea) Dat is een area van Kumasi waar ik alles kan vinden als de bank, postkantoor, supermarkt en waar ik beltegoed kan kopen. Dit heeft Gabby me ook allemaal laten zien. Onderweg vertelde hij veel over de Ghaneese producten die je hier van de vrouwen langs de weg kan kopen, hij kocht bijv. ook een typisch Ghanees ijsje voor me. Gewoon vanille ijs in een zakje. Hier drinken ze trouwens ook allemaal water uit zakjes die je opent door het puntje er vanaf te bijten. Na de rondleiding door de stad gingen we naar een restaurant om typisch Ghanees te eten. Dit betekende dus dat ik voor het eerst met mijn rechter hand (want links gebruik je hier voor de wc) moest gaan eten. Gabby had rijstballen in een soort pittige pindasaus met een stukje vis voor me besteld. Ik vond het lekker maar echt zo raar om met je hand te eten. Na het eten gaf Gabby mij nog veel uitleg over hoe het allemaal rijlt en zijlt hier. Savonds vertelde ik Lydia dat ik dus voor het eerst met mn hand had gegeten en ze pakte gelijk haar kans en maakte een maaltijd voor me waar ik dus ook met mn hand moest eten. Ze maakte Bankoe met Okra voor me. Dit is een soort deegbal van casave met een saus van Okra dat is een groente wat een soort slijmerige mix is van groene paprika en sperzieboontjes. Erg lekker moet ik zeggen. Ze zag me eten en ze moest echt heel hard lachen. Ik ben volgens haar nu een echte Ghanees. Ze eten hier trouwens met hun hand omdat ze vinden dat god je dat gegeven heeft om te eten dus als een soort vork, anders had hij je wel een vork bij je geboorte gegeven.

Dinsdag ben ik voor het eerst naar het ziekenhuis gegaan. Wat een ervaring was dat zeg.. Smorgens werd ik opgehaald door Enoch hij is de medische coordinator van projects abroad, hij gaat me bijv. ook helpen om de donatiespullen te kopen. We gingen met de Trotro naar het Nkarie(je zegt enkariee) overheidsziekenhuis. Tussen een overheidsziekenhuis en een privekliniek zit veel verschil hier. Priveklinieken heb je hier veel maar dat kan je meer beschouwen als een soort polikliniek met een apotheek. Enoch stelde me voor aan de verpleegkundige op de verpleegafdeling. Het ziekenhuis heeft maar 1 verpleegafdeling waar 20 bedden zijn, 10 voor de mannen en 10 voor de vrouwen op 2 aparte slaapzalen. Kinderen meegerekend. Niet veel dus. Ik mocht meelopen met Sandra. Ze gaf me een rondleiding wat echt heel kort was, want het is allemaal vrij klein en ik zag al direct verschillen. Zo worden hier de zogenaamde steriele gazen in een zak in een bak bewaard en worden deze met een niet steriele tang uit de zak gehaald en in een niet steriele bak gedeponeerd. Ook was geen een bed opgemaakt, Er lag alleen 1 laken op als de patient er was en dat was ook niet eens altijd zo. Ook hangen er overal muggennetten boven het bed en helpt de familie de patient met de basiszorg als wassen en eten en drinken. Volgens Sandra hebben ze hier namelijk geen tijd voor. We gingen wat vitale functies meten bij een patient. Temperaturen doen ze hier onder de oksel en de pols en de bloeddruk echt alleen maar op indicatie. Er ging ondertussen een man onderuit maar er werd niet veel actie ondernomen wat dat betreft. Ik moest gaan bloeddruk meten bij een patient, maar ik hoorde echt niks door de stethoscoop. Kon ook niet want later vertelde Sandra dood leuk dat hij eigenlijk kapot is en je er alleen mee om kan gaan als je al heeeel lang met dat ding werkt. Ze zei dat ze hier heel veel improviseren. De bloeddruk werd door iemand anders opgemeten en je raad het al, hij dacht het wel te horen. De waarde die hij dacht werd gewoon opgeschreven, gokje dus.

We gingen later een wond behandelen van een vrouw die via de OPD is binnen gekomen. Elk ziekenhuis heeft een OPD, dit is een afdeling waar de patienten als eerste binnen komen, alle vitale functies als gewicht, temperatuur en bloeddruk worden opgenomen en opgeschreven, vervolgens ga je een kamertje in waar de dokter is, je verteld hem zijn probleem en hij schrijft je of medicatie voor of hij zegt dat je moet worden op genomen of behandeld moet worden door een verpleegkundige. Bij deze vrouw was dat dus het geval. Ze had een grote wond op haar enkel en ze was nog niet eerder naar een ziekenhuis gegaan. Dit kon je ook wel zien, het was helemaal geinfecteerd en er zaten allemaal vliegen op.. Haar huid rondom de wond begon helemaal los te laten. We gingen er met ongeveer het halve team heen en na enige discussie over wie de wond ging verzorgen was Sandra uiteindelijk degene die het ging doen. De rest ging zich ook klaarmaken om te helpen. Sandra trok 2 paar handschoenen aan en zette 2 paar mondkapjes op. Dit was ook wel nodig want het stonk enorm. Een student ging helpen. Hij moest de zogenaamd steriele gazen aan Sandra geven die geen steriele handschoenen aan had en dit doordrenken met infuusvloeistof om het schoon te maken. Vervolgens werd er peroxide over de wond heen gegooit en begon dat helemaal te bruisen. Hiervan zouden de bacterien dood gaan inc de rest van de huid. Patient hield zich echt super groot, ze riep heel zachtjes auw auw terwijl Nederlandse patienten echt het hele ziekenhuis bij elkaar zou hebben geschreeuwd. Sowieso het verschil tussen Ghaneese patienten en Nederlandse patienten is heel groot. Hier bemoeien ze zich echt niet met de behandeling en stellen ze geen vragen, de patient praat alleen als haar wat gevraagd wordt. Nou dat zie je echt niet in Nederland als je soms maar 1 ding vergeet te vertellen zijn onze patienten dan zijn ze al in staat om een klacht in te dienen. De behandeling van deze vrouw heeft ong 1,5uur geduurd. En dat met iedere keer 3 a 4 man personeel. Ze doen hier echt alles op hun dooie gemakkie. Later gingen we infuus prikken, ze gebruiken hier een stuk infuuslijn als stuwband, wat ze al zeide ze improviseren hier veel. Over het algemeen lagen er vandaag veel patienten met buikproblemen ook wel gastro-enteritis. De Cholera epidemie schijnt uitgebroken te zijn.. Wat ik ook niet heel raar vind want ze eten hier met hun handen. Ik had vandaag wel een beetje het idee dat ze maar wat doen. (even voor mijn collega's) Zo lag er een patient met nierproblemen, en voor de pijn geven ze diclofenac. Ook was ze bedlegerig maar van bloedverdunners hadden ze nog nooit gehoord. Misschien lag het ook wel aan de persoon aan wie ik het vroeg, want hij was geloof ik geen echte verpleegkundige, eerder een student, maar ik ga het zeker nog een keer vragen. Verder zijn mn diensten wel echt heel chill. Ik werk van maandag tot woensdag in het ziekenhuis van 8.00 tot 14.00 Donderdag en vrijdag doe ik de outreaches. Het is de bedoeling dat ik door het ziekenhuis ga rouleren. Dus dat ik elke afdeling ga zien.. ben echt heeeel benieuwd wat ik allemaal nog ga zien. Het hoofd van het ziekenhuis vroeg me om na vertrek feedback te geven, maar mn Ghaneese moeder Lydia zei dat ik voorzichtig moet zijn met wat ik zeg.. echt iets voor mij dus. Ze schijnen gewoon heel schijnheilig in het Twi je belachelijk te gaan maken.

Woensdag is de dag dat alle vrijwilligers van heel Kumasi bij elkaar komen om plannen te maken voor het weekend en problemen te bespreken. Dit weekend gaan ze naar Mole, doen ze niet vaak dus als ze gaan moet ik zeker mee gaan. Mole is ongeveer het enige reservaat waar de olifanten zijn in Ghana. Dit mag ik dus niet missen. Morgen voor het eerst een dag mee op outreach en vrijdag vertrekken we dus naar Mole, spannend!!

Zo nu zijn jullie weer op de hoogte, en ik zal proberen of ik wat foto's kan toevoegen en maken.

Liefs Britt