Laatste weekje, morgen weer naar huis..
Hallo allemaal
Mijn reis zit er alweer op, morgen ga ik naar huis, maar eerst nog even een verslag van de laatste week hier.
Vorig weekend zijn we weer lekker naar het strand in Takoradi gegaan, eerst naar Cape Coast en vanuit daar zijn we naar Elmina toe gegaan. Hier staat het grootste slavenkasteel van West-Africa. Wat was dit indrukwekkend zeg! De gids leiden ons rond en vertelde hoe de mensen hier vroeger moesten leven. Zo zagen we de kerkers waar de vrouwen zich bevonden. Ik denk dat het een ruimte was van 50 vierkante meter ofzo. Hier zaten dan 100 tot 150 vrouwen opgesloten. Geen wc niks, dus alles lag gewoon op de grond. Eens in de zoveel tijd als de Gouvaneur (Nederlands of Portugees) er wel zin in had, moesten de vrouwen de binnenplaats op en koos de gouvaneur een vrouw uit waar hij de nacht mee wilde doorbrengen. Als ze weigerde dan werd ze aan een ketting vastgebonden op de binnenplaatst zonder eten of drinken. Je krijgt gewoon plaatsvervangende schaamte als je hoort dat de Nederlanders dit de mensen vroeger hebben aangedaan. Na verloop van tijd, als je nog niet was overleden, dan werd je verkocht en verscheept naar andere landen als Amerika. Echt heel triest om te zien allemaal. Vanuit Elmina zijn we naar Takoradi gegaan en hebben we lekker het hele weekend aan het strand doorgebracht. (zie voor foto's mapje weekendje)
Verder heb ik deze week alle spullen die ik heb gekocht voor het ziekenhuis gedoneerd aan het ziekenhuis. Dinsdag werd ik opgehaald door een paar medewerkers van Projects abroad en zijn we naar het Nkawie/Toase Government hospital gegaan. Hier heb ik de afgelopen weken gewerkt. De matron (hoofd verpleging) aunty Emilia (matrons ass) de administratie manager en dr. Akuto(medisch hoofd/dr. die ik geassisteerd heb op de OK) ontvingen ons in een speciale ruimte. Hier deden we even een kort voorstel rondje. (ookal kende iedereen elkaar al) en vertelde we wat we hadden meegebracht. Dit vonden ze natuurlijk geweldig en iedereen riep wel god bless u etc. Daarna hebben we alle spullen overhandigd en wat foto's gemaakt en het zat eral weer op. Ze waren wel echt super blij met de spullen en vertelde me dat ze in bepaalde dingen mijn naam willen graferen zodat ze weten dat ik dat gedoneerd heb. ben benieuwd.. (zie voor foto's mapje donatie)
Verder heb ik deze week de craft village van Kumasi bezocht, hier staan vooral veel kraampjes met allemaal dezelfde houten beeldjes. Iedereen sleurde ons echt letterlijk naar binnen en iedereen riep ook cheap cheap i give it you for a good price.. Aangezien alles echt hetzelfde was verkochten ze niet veel.
Wat echt heel stom is, is dat ik merk dat ik het gedrag hier van de mensen over ga nemen. Als ik bijv. een blank iemand op straat zie lopen dan zeg ik tegen de andere hee kijk een Obroni. Ik zie hier misschien 1 keer in de week andere blanken mensen op ons groepje na en dat is vaak in het weekend. Dus je gaat ook wel beter begrijpen waarom de mensen je iedere keer aanspreken. Ook draait hier echt alles om geld en assosieren ze blanke met geld.. dus zelfs volwassenen zijn zo brutaal om te zeggen, hee obroni, give me money. Hier krijg ik dus echt spontane jeuk van! Magoed aan de andere kant merk je ook dat omdat je echt alles moet afdingen, zelfs het ritje in de taxi, dat je echt een stuk krenteriger wordt. Als een taxichauffeur 10 cedis vraagt, dat is €2,50 dan moet je dus zeggen, nee 5 cedis en uiteindelijk kom je dan uit op 8 ofzo. Later denk ik dan echt waar gaat dit om..
Donderdag mijn laatste outreach gehad. We waren maar met zn 4e inc George (hij is van projects) We gingen naar een klein nogal arm schooltje. Hier heb ik weer lessen gegeven over Ebola en Cholera en de andere hebben de wondjes en de ringwormbehandelingen gedaan. De kinderen maken echt een hoop dingen ook weer heel leuk, ze zijn altijd in rep en roer als we komen. Smiddags ben ik met Fokje en Fiona naar een vrouw genaamd miss Wonderfull gegaan. Zij is de moeder van een vriendin van een collega van Fokje (snap jem nog) en die vriendin heeft Fokje gevraagd of zij wat spullen bij haar moeder wil langs brengen. Na eerst wat zoeken hadden we Miss Wonderfull eindelijk gevonden. Het is een vrouwtje van 73 jaar en heet miss Wonderfull omdat ze nooit op school heeft gezeten en toch wat Engels kan praten. Dit is dan een wonder.. Nadat we haar de spullen hadden gegeven, moesten we gaan zitten en kregen we eerst een fles water. Daarna vroeg ze of we iets van cola wilde hebben. Toen ik zei, nee dankje ik heb water was ze beledigd en moest ik persee cola of fanta nemen. nou oke cola dan.. Daarna kwam ze aan met 2 manden helemaal vol met eten. Eerst kregen we een bord vol lightsoup met riceballs (super lekker) en toen we het ophadden en al bomvol zaten kwam ze aan met een bord Yam en plantaine met Stew. Nou dat kregen we dus nooit op dus was ze weer beledigd. Ghanezen zijn bang dat ze niet gastvrij genoeg zijn en daarom komen ze aan met hordes eten en drinken. Wel super lief natuurlijk. (zie voor foto's mapje outreaches)
De dagen zijn hier wel echt heel lang. Mijn moeder Lydia is om half 5 al de stoep aan het vegen. Ook de buurvrouw die voor mij een jurk maakt stond van de week om 6 uur al op de stoep, ze wilde me maten even weten... fijn.. maar ook weer grappig.
Verder zijn we afgelopen week gaan zwemmen bij een hotel genaamd Golden Tulip. Dan realiseer je je ineens weer uit wat voor een wereld je komt. De wc's waren heel schoon en je kon je handen drogen aan papieren doekjes wat automatisch eruit komt als je je hand ervoor houdt. Hele normale dingen voor ons, maar als je hier echt hebt geleefd dan kijk je er toch anders na. De dingen die ik hier wel heb geleerd zijn dat wij het belangrijker vinden om een tweede auto op de stoep te hebben staan dan je buurvrouw of wie dan ook helpen dmv geld oid. Hier helpen ze als het enigsinds kan elkaar altijd en dat vind ik echt super om te zien! (zie voor foto's mapje overige)
Gisteravond het laatste avondmaal gehad bij mijn familie, het was de bedoeling om echt Nederlands te koken, helaas hebben ze hier niet veel. Het is gebakken aardappeltjes met bloemkool en gehaktballetjes geworden. Daarnaast hadden ze dan ook nog de Jollofrijst van hier, leuke combo dus.. Maar ze vonden het erg lekker gelukkig! heb met hun echt een super leuke tijd gehad, ze hebben mijn verblijf hier zeker een stuk leuker gemaakt! ben ze daar heel dankbaar voor
Vandaag zijn we bij de school aan het meer wezen kijken.. helaas was het niet wat we gehoopt hadden. De mensen lijken zelf niet echt mee te werken en hebben tot nu toe alleen maar de balken van het dak bevestigd. Dit terwijl ze 2 weken geleden al begonnen zijn en ze ruim van te voren wisten dat wij vandaag zouden komen. Aangezien wij echt een end van het meer af wonen, waren we zelf ook niet in de mogelijkheid om te gaan helpen. We hebben besloten om het geld wat we nog over hadden niet verder aan de school te spenderen maar het in andere doelen te stoppen als het SDA ziekenhuis. Dit helaas door de houding van de dorpelingen. Wij in Nederland zeggen altijd maar.. een gegeven paard moet je niet in de bek kijken. We zijn vandaag weer hard geconfronteerd met hoe de mensen hier ook kunnen zijn. Lui en gierig! (zie foto's mapje eigen project)
Magoed dat mag de pret niet drukken, heb een leuk laatste dagje gehad met alle vrijwilligers. We hebben echt een ontzettend leuke groep en dat maakt toch echt een hoop goed.
Dit was het weer, Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn reisverslagen. Ik heb hier in iedergeval echt een leuke tijd gehad, met zn ups en downs natuurlijk maar kortom.. ik had het niet willen missen! Iedereen bedankt voor alle steun aan berichtjes. Dit heeft me echt heel erg goed gedaan! Min vliegtuig vertrekt morgen pas in de avond, maar moet morgen nog wel ongeveer 5 uur reizen voordat ik op het vliegveld aankom. Daarna een vliegreis van ongeveer 7 uur en ik land rond half 6 woensdagochtend.
Lieve iedereen, super bedankt! en tot snel!
xxxxx
De tijd vliegt..
Hoi Allemaal
De een na laaste werkweek is alweer begonnen. De tijd vliegt, zeker als je nog veel te doen hebt. Moet zeggen dat ik nu in het ziekenhuis alle afdelingen heb gezien dus ga volgende week alleen nog dingen doen die ik leuk vindt om te doen of werken op een afdeling waar ik graag nog een dagje zou willen werken.
Afgelopen vrijdag zijn we begonnen met de outreach bij het bosomtwi meer waar we een bezoek gaan brengen aan het dorp. Met zn alle in een trotro en er heen. Ze stonden allemaal al op ons te wachten. We werden eerst ontvangen door de chief en de elderly mannen. Ze waren dit keer wel traditioneel gekleed. We gingen ze eerst weer vertellen wat we precies kwamen doen en vervolgens heette ze ons van harte welkom. We zijn gelijk maar begonnen met werken. We deden nu het hele pakket, dit is dus de check-ups voor de volwassenen, het verzorgen van wondjes bij de kinderen en het lesgeven over de meest voorkomende ziektes hier als Hypertensie, Diabetis en Ebola. Ik heb samen met Yvonne alles verteld over diabetis. Vervolgens vertaalde Enough (medewerker projects) het voor ons in het Twi. (zie ook foto's in mapje outreach.) Vervolgens de check-ups bij de volwassenen gedaan. We hebben net dan wel een presentatie gegeven over hypertensie, maar dat had beter hypotensie kunnen zijn.. (lage bloeddruk) Je kan dan echt zien dat mensen gewoon te weinig drinken. Verder heb ik ook even kennis gemaakt met het toilet hier in het dorp. Dit is gewoon een hele diepe goot in de grond met houten balken erover waar je dan op kan staan de er tussenin je behoefte kan doen. Echt ongelofelijk om te zien. (zie ook foto) Nadat we dit alles gedaan hadden zijn we het over de school gaan hebben. Totaal hebben we een mooi bedrag bij elkaar gekregen, maar was het nog steeds wikken en wegen over of het de school moesten renoveren of opnieuw opbouwen. Nou bleek later dat de mensen van het dorp al een nieuwe school aan het bouwen is. Alleen ligt de bouw van deze school al een jaar plat ivm geldgebrek. We hebben besloten om van het geld een dak, cement en hout te kopen. Fokje en ik zijn maandag samen met Enough dit allemaal gaan kopen (zie ook foto's eigen project) Zo zijn we als echte Ghanezen achter in de klep van de vrachtwagen gaan zitten en zo naar het meer gereden. Iedereen moest lachen en vroeg echt waarom doe je dit? heel grappig. Het irritante van de Ghanezen is wel dat ze zich echt over-al mee bemoeien.. Zit je in de trotro dan luisteren ze waar je heen moet.. Stap je niet uit waar je volgens hun uit moet stappen nou.. dan zeggen ze er wel wat van.. zo ook loop je over straat, hangen ze helemaal uit het raam en roepen ze hee where are you going?? Dit maak ik echt wel 5/6x mee op een dag. Na 6 weken word je dat langzaam wel een beetje zat.
Afgelopen weekend zijn we naar Techiman toe gegaan. Om deze stad heen liggen allemaal mooie plekken om te bezoeken. Zo zijn we naar Tanoboase "het heilige bos" geweest. Hier zat een heel verhaal aan, maar die man sprak slecht Engels dus veel hebben we niet verstaan. Wel hebben we echt een geweldige tocht door het bos gehad. Het was namelijk niet alleen bos, maar ook een hele boel rotsen. Zo deden ze vroeger hier ook wedstrijden wie het eerste boven was op een moeilijk beklimbare rots won en mocht een vrouw uitkiezen om te trouwen. Als je verloor was de man niet sterk genoeg om een huwlijk te onderhouden. Verder zijn we naar Boabeng-Fiema geweest. Dit is het apenbos. De mensen in het dorp geloven dat in de apen de geest van een overleden slaaf uit de slaventijd zit. Hierdoor zijn ze dus heilig en leven de apen heel harmonieus samen met de mensen. De mensen zorgen goed voor ze en als ze overlijden krijgen ze een hele ceremonie en worden ze vervolgens begraven door een fetisje priester. (zie ook foto's in weekendje) Verder nog maals naar de Kintampo watervallen geweest.
Verder heeft Fokje weer een nachtje bij mij geslapen deze week. We zijn samen weer naar Nkawie ziekenhuis geweest. Hier hebben we een operatie gezien. Normaal beginnen ze om 8 uur / half 9 met opereren, maar omdat de verpleegkundige op de afdeling nog niet klaar was met het klaarmaken van de patient werd het pas 12.00.. Dit kan hier gewoon allemaal. In de tussentijd is het gewoon een kwestie van wachten.
Verder ook een dagje public health gedaan. Hier doen ze dus alleen de check-ups van de volwassen mensen. Hier valt dan BMI berekenen, bloeddruk meten en checken of iemand hepatitis B of diabetis heeft. We hadden erna tijd over dus hebben we een rondje gelopen over de markt. Zo zagen we hoe ze hier schoenen maken, deze worden verscheept naar Amerika. Ook wilde Nienke en ik altijd al een keer een kindje op onze rug. Ze kennen hier namelijk geen kinderwagens maar dragen ze doormiddel van een doek op hun rug. Nou dat was geen probleem voor een moeder. Het kind ging echt elke rug af. Heel grappig om te zien. Het kindje bleef nog goed zitten ook (zie ook foto's in mapje overige)
Vanmiddag hebben Fokje en ik spullen gekocht van het lijstje wat we hadden opgesteld. Dit was nog lastiger dan ik dacht. Ze hebben niet alles wat ik wilde en ook zijn sommige dingen echt duurder dan ik had verwacht. Zo heb ik voor het ziekenhuis in Nkawie een auroscope, 3 saturatiemeters (voor het zuurstofgehalte in het bloed) 1 vernevelaar (voor astma patienten) 1 laryngoscope, 1 reflex hamerset en 2 privacy schermen. Fokje heeft het uitzuigapparaat voor haar rekening genomen. Maandag gaan we dit alles samen met een aantal medewerkers van projects abroad naar het ziekenhuis brengen, dus wordt vervolgd.
Verder nog even wat weetjes over de cultuur hier. De mensen hier kennen liefde niet zoals wij liefde kennen. Heb hier nog niemand elkaars hand vast zien houden, laat staan elkaar een kus geven. Ook de liefde van moeder naar kind straalt er niet echt vanaf. Als een vrouw bevallen is dan wordt het kindje naast de moeder op bed gelegd. Ik heb echt al meerdere keren gezien dat de moeder zich gewoon met de rug naar het kindje toe draait en gaat slapen of andere dingen gaat doen. Wel verwachten ze van je dat je huilt op bijv. de begrafenis van je moeder. Ben je een hele slechte huiler dan kan je ook iemand inhuren die voor jou huilt, dit is dan ook goed. Echt ongelofelijk.
Dit was het weer, dit weekend gaan we lekker naar het strand. Heb er zinin
Tot snel allemaal!
xx Britt
Een drukke week
Hee allemaal!
Het is alweer een weekje geleden en er is alweer zoveel gebeurd!
Afgelopen weekend zijn we in Kumasi gebleven. Zaterdag ben ik met mijn Ghanese vader naar het gasthuis gegaan.. wat schiet dat al op zeg! ze hopen in december te kunnen openen, maar dat moet ik nog zien.. ze zijn er al zown 10 jaar mee bezig dus zal ook ergens wel tijd worden. Ik heb voor ze een bureau voor de receptie gekocht. Ze waren er echt super blij mee.. ook verraste ze mij met dat ze graag het gasthuis naar mij willen vernoemen.. een hele eer dus.. ben benieuwd..
Zondag zijn we met alle vrijwilligers een dag naar het meer van Kumasi geweest. Erg mooi om te zien, maar de dorpen er omheen zijn echt heel arm. Ik schrok er zelf van hoe normaal het al voor me wordt dat mensen zo leven. Je ziet het natuurlijk continu maar hier was het wel heel erg. Nadat we door 3 dorpjes vol met plaggerhutten hadden gelopen en overal de loombandjes die Nienke had gemaakt voor de kinderen hadden rondgedeeld. (wat zijn kinderen hier trouwens brutaal zeg.. ze lopen gewoon naar ons toe en zeggen Obroni give me 1 cedi, alsof het bij ons op de rug groeit..) kwamen we bij een dorp met een schooltje. Je kan het nieteens een schooltje noemen, eerder een bouwval. Er staan 6 afgebrokkelde muren met een platen dakje erop. Overal waar je keek lag puin.. hier moeten kinderen dus spelen. Er kwam een man van eind in de 20 genaamd Paul Oduro naar ons toe die goed Engels sprak en vertelde dat het erg met zijn dorp gesteld is. Hij zit in de verkiezingen en hoopt door genoeg stemmen te krijgen om wat te kunnen betekenen voor zijn dorp. Hij vertelde ons dat de kinderen in het regenseizoen vaak niet naar school kunnen omdat ze dan helemaal nat geregend worden. We vonden dit zo erg dat we besloten er wat aan te doen. We vroegen de man of hij ons naar de Chief van het dorp kon brengen. Yvonne en ik hadden namelijk beide in een boek gelezen dat als je wat wilt doneren dat je dat het beste bij de chief kan doen, hij zorgt er dan voor dat het goed besteed werd. Nou daar gingen we, door het puin omhoog achter Paul aan. We kwamen uit bij een huis wat een soort binnenplaatsje had. Het zag er echt super armoedig uit en overal liepen kippen. We moesten gaan zitten en daarna kwam de chief en 3 andere mannen (de eldery) ook binnen. Eerst moesten we vertellen wat we precies kwamen doen. Dit mochten we dan ook niet direct aan de chief vertellen maar eerst aan Paul. Hij vertaalde vervolgens dat naar de chief. De chief stond op en heette ons welkom gevolgd door de andere 3 mannen. Maarten, Yvonne en ik hadden wat geld bij elkaar gelegd om dat aan het dorp te schenken. Het geld ging van Paul naar een van de andere mannen naar de chief.. allemaal met een omweg want anders is het onrespectvol naar de chief en vervolgens stonden ze allemaal op om ons te bedanken.. Er stond blijkbaar alleen een kip in de weg (die hier overal rondlopen) en de chief die geeft die kip een schup.. alsof hij een penalty schoot.. schrok me echt kapot.. Aan dieren hechten ze toch niet zoveel waarde hier.. De ghanezen zie je hier wel vaker een hond, kip of geit wat aan doen en dat vinden ze dan nog grappig ook. Echt erg om te zien. Verder waren we wel erg blij dat we iets konden doen, maar we vonden het stiekem nog niet genoeg. Daarom heb ik woensdag bij de meeting op het kantoor van projects abroad gevraagd of er meer mensen wat willen doen voor dit dorp. Iedereen was er wel voor in en Enough en Gabby (medewerkers projects) vertelde dat zij ons ook konden helpen door mee spullen te kopen etc. Nu gaan we morgen naar het dorp toe om de outreach te doen en kunnen we gelijk kijken wat de school nodig heeft aan spullen om het weer opnieuw op te bouwen. Enough heeft contact opgenomen met Paul (toevallig had ik een foto gemaakt van een poster die hij had opgehangen voor de verkiezingen) en hij gaat ons helpen met het regelen van mensen in het dorp die de school kunnen bouwen. Zo helpen ze zelf ook een handje.. ben echt super benieuwd hoe dat gaat zijn morgen.
Verder heb ik deze week 2 ziekenhuizen gezien. In Nkawie en het SDA in Kwadaso, heel ein d bij elkaar uit de buurt, maar heb gelukkig dan geen last van het staken. Er zitten wel grote verschillen tussen de ziekenhuizen. Je kan duidelijk zien dan het SDA ziekenhuis wat meer ontwikkeld en rijker is.. of dat nu komt omdat hier meer patienten komen en er dus ook meer betaald wordt of omdat het ziekenhuis van een kerkengemeenschap is, heb echt geen idee. In dit ziekenhuis heb ik deze week een dag meegedraaid op de OPD, soort inloop poli waar de bloeddruk, gewicht en soms tempertuur worden gecheckt voordat de patient naar de dokter gaat. Ik zat hier met nog een andere Obroni (blank persoon) ze is van orgine Pools, maar woont al 24 jaar in Ghana. Zij heeft mij ontzettend veel verteld over de Ghanese cultuur. Voornamelijk de negatieve dingen (erg heftig te horen). Zo viel het me hier op dat we dus bij iedereen alle controles moeten doen, terwijl later blijkt dat ze alleen komen voor een apart plekje op de huid. Ze vertelde dat dit hier altijd zo wordt gedaan en kon het verder niet verklaren waarom ze niet eerder vragen waarvoor de patient komt om extra dingen te besparen.. Ook had een vrouw last van klachten op de borst, toen ik de pols van de patient had gemeten, bleek deze belachelijk hoog te zijn. Toen ik dit aan mijn Poolse collega liet zien zei ze, ja dit meten we dus nooit en hier gaan we dus ook niks mee doen.. heel apart, heb het wel opgeschreven dus hoop echt dat de arts het toch leest. Ik heb dit verder niet meer kunnen nagaan want alleen spoedgevallen worden gelijk geholpen. Soms zitten mensen echt 8 uur lang te wachten voordat ze geholpen worden en er is echt geen een patient die er moeilijk om doet, echt onvoorstelbaar.. Verder heb ik meegekeken op de spoedeisende hulp. Toen ik hier de volgende dag weer kwam lagen de zelfde patienten er nog.. het ziekenhuis was vol dus werden de enige 2 bedden op de spoedeisende hulp maar gebruikt om te overnachten. Ik heb wel een goede indruk gekregen van hoe ze hier werken. Wat ik al eerder in dit verhaal zei is dat ik het heel erg vind dat dingen gewoon worden. Zo stond ik toen ik net in Ghana was echt te kijken van hoe ze het hier doen en vielen mij de gebreken echt heel erg op.. nu wordt het alweer gewoon en vind ik zelfs dat ze het nog goed kunnen met de riemen die ze hebben. In het ziekenhuis in Nkawie heb ik maandag 2 bevallingen gezien en vandaag 1. Vannacht heeft ook Fokje bij mij geslapen zodat ze mee kon naar dit ziekenhuis. We gingen dus samen naar de kraamafdeling. De afdeling is opgesplitst in hokken, ja dat zijn het echt.. 1 Hok staan oude bedden en liggen er matrassen op de grond waar kers verse moeder met haar kind ligt in het andere hok staan luxe bedden voor de moeders die een keizersnee hebben ondergaan en in de andere hokken staan 2 bedden waar de kraamvrouwen gemonitord worden en kunnen bevallen. Het monitoren van een kraamvrouw hebben Fokje en ik vandaag samen gedaan. Dmv je had op de buik van de moeder te leggen en een klok in je andere hand moet je 10 min lang tellen hoeveel weeen de moeder krijgt en hoelang deze dan duren. Zo hebben we ook naar het hartje van het babytje geluisterd. Een soort echo apparaatje hebben ze hier gelukkig wel voor. En verder is het vooral afwachten wanneer het echt begint.. gelukkig was dat in onze dienst en konden we alles volgen. Zo heb ik de baby een soort van mogen vangen en hebben we gezien hoe de moeder werd ingeknipt. Zo bijzonder zo'n bevalling in Nederland heb ik het iig nog nooit gezien en gaat dat waarschijnlijk ook niet zo makkelijk als het hier gaat. Jan en alle man komt gewoon binnen lopen. Ook moeten de moeders het echt helemaal alleen doen. De vader van het kind is er echt in geen geuren of kleuren te bekennen, heel triest allemaal. Verder hebben we vandaag overleg gehad met Emilia, zij is bijna het hoofd van het ziekenhuis. Met haar hebben we overlegd wat het ziekenhuis nog nodig heeft aan spullen. Zelf had ik wel al wat dingen in gedachte als opklapbedden voor de moeders bijv. zodat ze niet op de grond hoeven te liggen. Maar ook saturatiemeters (meten het zuurstof in je bloed) heb ik hier ook nog niet gezien. Zo vertelde Emilia ook dat ze geen auroscope (oorkijker) hebben.. dit heeft in Nederland standaard elke huisarts wel liggen. Hopelijk kunnen we dat allemaal vinden hier in Ghana..
Verder zie ik hier nog steeds echt elke dag de meest bizarre dingen. Als bijv. een motorrijder met een paardrij cap op.. echt geen gezicht en ook hebben echt heel veel Ghanezen 2 verschillende schoenen aan of lopen ze met een hele bakkerij op hun hoofd rond. Heel bijzonder om te zien.
Ik hoop dat ik jullie weer een beetje meer heb kunnen vertellen over wat ik hier allemaal mee maak. Ik heb in de mappen ziekenhuis, overige en weekendjes weer wat foto's geupload.
Tot snel weer
xxx Britt
Alweer op de helft..
Hee allemaal!
Het is weer even geleden dat ik wat geschreven heb, maar moet zeggen dat et er op den duur toch wat meer bij inschiet. Deze week weer zoveel te vertellen, maar probeer er een beknopte versie van te maken. De week is wel weer voorbij gevlogen, ben hier nu alweer een maand.. het aftellen is dus begonnen.
Afgelopen weekend zijn we naar cape coast geweest. Weer lekker naar het strand. We zaten in een heel leuk resortje waar we met alle meiden in een klein huisje aan het strand sliepen. De zee is hier wel heel anders dan Busua, we zijn echt een paar keer meegesleurt zo ruig dat hij is. Ongelofelijk daarom ook om te zien dat kinderen in de zee moeten zwemmen om te helpen de visnetten aan land te krijgen. Erg indrukwekkend om te zien. De vrijwilligers uit Accra waren hier ook, erg leuk om hun ook te leren kennen. We zijn er savonds veel mee opgetrokken door kaartspelletjes te doen en te dansen. Zaterdag zijn we met een aantal naar Kakum national park geweest. Dit is een groot park wat je nog enigsinds jungle kan noemen. De rest van het regenwoud is namelijk allemaal gekapt helaas. Ze hebben in het park allemaal touwbruggen gemaakt van zo'n 60 meter hoog erg leuk om daar heen te gaan. We kregen terwijl we deze toch over de touwbruggen aan het doen waren echt een mega tropische regenbui over ons heen. Ze zeggen dus niet voor niks regenwoud. Op de terug weg naar cape coast zijn we gestopt op een krokodillen boerderij. Hier woont een klein vrouwtje genaamd mary met haar 40 krokodillen. Moet zeggen dat ze de natuur echt goed heeft geprobeerd na te bootsen. Het vrouwtje probeert haar krokodillen te temmen en er een soort atractie van te maken. We hebben hier een krokodil geaait, heel bijzonder om te doen. (zie ook foto's in mapje weekendjes)
Maandag weer een dagje naar het ziekenhuis. Ze zijn in Ghana aan het staken omdat de overheid met de pensioenen aan het rommelen is. De president van Ghana heet John Dramani maar hier noemen ze hem allemaal Drama, heel grappig. In mijn ziekenhuis zijn ze dus ook aan het staken omdat ik in een overheidsziekenhuis werk. Heel vervelend voor mij dus, want het is echt een stuk rustiger nu. De patienten helpen ook mee aan het staken door nu naar prive ziekenhuizen te gaan. Huisartsen kennen ze hier niet dus als je iets hebt ga je naar het ziekenhuis. Vandaag kwam ook Enouch de medical coordinator van projects abroad bij mij kijken. Ik heb hem verteld dat ik het hier naar mijn zin heb, maar dat ik toch hoop wat meer te kunnen betekenen. Ik ben niet voor niets naar Ghana gegaan omdat dit het enige land is waar ik als verpleegkundige kan werken. We hebben besproken dat ik naar een ander ziekenhuis ga om daar de studenten ook wat op te leiden en eventueel lessen te geven over bijv. Orthopedische chirurgie. Ook gaat hij de outreaches wat meer aanpakken door te kijken of we hier ook wat meer kunnen betekenen qua lesgeven.
Woensdag was het al zover, ik ben naar een ander ziekenhuis geweest. Moet zeggen dat dit echt een groter ziekenhuis is dan waar ik nu werk in Nkawie. Het ziekenhuis heet SDA Hospital en is opgezet door een kerkelijke gemeenschap. Na een rondleiding en heel wat kennismakingen heb ik nog even wat geholpen op de males ward (mannen afdeling) was het alweer tijd en ben ik nog even naar het projects abroad kantoor gegaan. Hier weer nieuwe vrijwilligers leren kennen. Allemaal Nederlands. Arme Fiona, zij is nu de enige die niet Nederlands is in het project. We hebben hier met zn alle ook voorbereidingen gedaan op de outreach van donderdag. Het is de bedoeling dat we de kinderen gaan leren hoe ze beter kunnen handen wassen.
Donderdag, de outreach dag. Na met zn alle weer op sofoline afgesproken te hebben zijn we naar de school gereden. We werden zoals de andere keren weer heeel hartelijk begroet door alle kinderen. Het blijft erg leuk maar soms ook wel vervelend. Ze willen je allemaal aanraken en je naam weten. We zijn begonnen met het maken van de stromend water tap. Het is de bedoeling dat we de leraren laten zien hoe ze dit moeten maken en waarom. De kinderen wassen hier hun handen in een kom met water en verversen het water tussendoor niet. De overdracht van bacterien is dus nog steeds aanwezig. Door heel eenvoudig 2 stokken in de grond te slaan en daarop weer een andere stok te bevestingen met daaraan een Jerrycan met water en daaraan weer een touw met een stok kan je een kraantje maken. (zie ook de fotos in het mapje outreach) Erg leuk om te doen. Had er zelf nog nooit van gehoord. Toen dat klaar was hebben we 3 klassen met kinderen in 1 lokaal verzameld om les te gaan geven over Cholera en Ebola. Het was zo bijzonder om te zien dat de kinderen wel denken te weten wat Cholera is, maar als je ze precies vraagt wat het is, weten ze het toch niet terwijl er momenteel een Cholera uitbraak is in Ghana. Zo hebben we ze verteld wat Cholera precies is, waarvan je het krijgt, wat de symptomen zijn en hoe je het kan bestrijden. Van Ebola weten ze wel meer, dat je het bijv. kan krijgen door Bush meat (aap of vleermuis) te eten. De kinderen zijn er echt veel mee bezig en je zag ook dat ze het erg fijn vonden er meer van te weten. Ze hadden ook veel vragen over hoe het nu zit met het overdragen van het virus. Vandaag had ik ook echt het idee dat we wat voor iedereen konden betekenen. Zelf de leraren stonden allemaal mee te luisteren. Na het lesgeven hebben we de kinderen nog behandeld op wondjes en ringworm. Ik had 1 meisje die echt helemaal onder de ringworm zat. Zo zielig om te zien . Na de behandelingen zag ik dat de kinderen een soort dansspel aan het doen waren, ik heb geprobeerd mee te doen, maar dit was nog lastiger dan ik dacht. De kinderen hadden echt enorme schik daarom. Verder was de directeur van de school erg blij met onze hulp (hij had ook de les gezien) Daarom had hij besloten ons uit te nodigen voor een hapje en een drankje, zo zie je maar weer hoe het gewaardeerd wordt.
Verder ben ik nog lekker uit eten geweest met Anouk. Zaterdag gaat ze helaas naar huis. Ga haar zeker missen! Gelukkig zijn er wel andere gekomen waarmee het ook wel lijkt te klikken, dus ben benieuwd. Dit weekend blijven we in Kumasi. Zaterdag neemt mijn Ghanese vader Kingsfort me mee naar het gueshouse om te zien wat er nu allemaal nog moet gebeuren. Smiddags gaan we naar het cultuurcentrum van Kumasi hier zien we alles van Ghana en zondag gaan we naar het meer. De dorpjes rondom het meer schijnen erg arm te zijn. We hebben al wat geld bij elkaar gelegd om spulletjes te kopen om daar uit te delen. We gaan zaterdag kijken wat we allemaal gaan kopen. Een van de Nederlandse vrijwilligsters is Fokje, zij heeft ook geld om te doneren en zij gaat volgende week met mij mee naar het ziekenhuis om te kijken of ze daar wat kwijt kan. Zij had het idee om samen met mij iets van een vaccinatie project op te zetten van het geld wat we beide bij elkaar hebben verzameld. Weer een super goed doel wat ik dus ga steunen met het opgehaalde geld! wordt vervolgd..
Ow enuhh mijn emailadres werkt niet hier, hotmail blokkeert hem om beveiligingsredenen, daarom hadden ed en ik f snel een ander adres aangemaakt om wat heen en weer te sturen. Mocht je nu eventueel een mailtje willen sturen (wat ik heel leuk zou vinden natuurs..) dan kan dat naar britteneddie@gmail.com
Tot snel!
Liefs Britt
week 3
Hoi Allemaal,
Deze week was bijzonder weekje. De afgelopen dagen mocht ik meelopen op de obstetrie afdeling. Dinsdag heb ik vooral meegekeken met hoe ze de zwangere moeders (ook tienermoeders) checken en wat voor een behandelingen ze geven. Het enige wat ze met de check-up doen is bloeddruk en gewicht van de moeder meten en de buik van de moeder opmeten, zo schatten ze ongeveer in hoeveel weken het kindje is. Als het meer dan 28 weken oud is, dan zetten ze een soort plastic wc rolletje op de buik van de moeder en luisteren ze naar het hartje van het kindje. Verder geven ze adviezen over voeding en checken ze de urine.
Woendag mocht ik meekijken met echo's maken. Ze hebben hier eigenlijk gewoon het zelfde echo apparaat als dat wij in Nederland hebben. Wat ze vooral doen is heel kort kijken naar of alles erop en eraan zit en verder meten ze de lengte van het bovenbeetje op en de omtrek van het hoofdje. Het apparaat weet dan precies hoe oud het kindje is en wanneer de verwachte bevallingsdatum is. Dit schrijven ze dan allemaal op in het dossier en gaat met moeder weer mee. Na een aantal echo's meegekeken te hebben mocht ik het zelf doen. Dit was echt heel leuk maar vooral veel moeilijker dan ik verwacht had. Krijg de echo maar eens precies zo dat je de hele omtrek van het hoofdje ook nog eens scherp hebt vaststaan. Verder heb ik deze week ook Ange leren kennen. Zij is een net afgestudeerd psychologe en echt een ouwe hoer. Ze heeft me deze dagen echt aan het lachen gemaakt. Zo hadden we even geen patient voor de echo en dus ging zij maar even liggen en mochten we op haar oefenen. Hels kabaal van het lachen natuurlijk. Verder heeft ze me wat zinnen Twi geleerd, de locale taal hier.. Iedere keer als ik nu tegen iemand iets in het Twi zeg zijn ze allemaal heel blij verbaast, zo leuk! (zie voor foto's mapje ziekenhuis)
Verder hadden we deze week de outreach bij het weeshuis van Kumasi. We hebben vorige week specifiek gevraagd of we deze week hierheen konden gaan. De 2 Deense vrijwilligsters van projects abroad werken namelijk hier, en zij vertelde dat het echt nodig was om hier even langs te gaan. Veel kindjes hebben ringworm en onverzorgde wondjes. Vandaag was het dus zover.. wat een weer indrukwekkende ervaring. Zoveel kindjes zonder ouders hier, vooral veel gehandicapte kinderen. Zo was er ook een jongentje die overal gezwellen in zijn gezicht heeft. Dit soort aandoeningen had ik alleen maar op tv gezien. Het leuke was ook nog dat dit jongentje echt de vrolijkste van allemaal was. Kristine (mede vrijwilligster) vertelde dat het er hier nogal erg aan toe gaat. De 'moeders' van het weeshuis geven de kinderen alleen te eten als het hun uitkomt. Zo hebben ze de ene dag om 10.00 pas ontbijt en de andere dag om 10.00 de lunch al. Ook nemen de moeders het speelgoed wat de kinderen gedoneerd krijgen allemaal zelf voor hun eigen kinderen mee naar huis. Echt heel erg om te horen. De kindjes hebben letterlijk alleen maar elkaar om mee te spelen. Verder zijn er ook al veel baby's zo is de jongste pas 4 weken oud. Helaas doen ze in Ghana niet meer aan adoptie. Zo mochten we wel met de kindjes spelen en de baby's vertroetelen. Maar zodra we ook maar een kindje oppakte en weer neer zette begonnen ze gelijk te huilen. Zo zielig allemaal.
Verder heb ik deze week een hele poos met mijn Ghanese moeder gesproken. Zij is echt zo lief voor iedereen. Ze kan het echt niet aanzien als mensen in armoede leven en probeert altijd zo goed mogelijk iedereen te helpen. Zo heeft de buurvrouw van ons haar man een poosje geleden verloren, ze heeft 5 kinderen en werd ziek. Al haar geld ging uit naar de behandelingen in het ziekenhuis en ze had daarna geen geld meer om voor haar kinderen te zorgen. Lydia heeft een soort kraampje voor haar gekocht zodat ze zelf wat voedsel kan verkopen. Nu heeft ze genoeg geld om haarzelf en haar gezin te onderhouden. Zo is in ons huis ook vaak een jongen, hij helpt waar hij kan en slaapt hier regelmatig. Hij is de zoon van een vriendin van Lydia. Zijn vader is met de noorderzon vertrokken en zijn moeder heeft geen geld voor een opleiding. Heel sneu allemaal. Zo zijn er nog wel een paar verhalen die ze me heeft verteld over waar en wie ze allemaal geholpen hebben. Nu zijn mijn Ghanese ouders bezig met het opzetten van een guesthouse. Ze hadden het doel om open te gaan in december alleen hebben ze door verschillende omstandigheden en tegenslagen nu geen geld meer om verder te gaan. De bouw en het interieur is klaar, nu alleen nog een agregraat en wat andere dure dingen. Ze zijn nu eigenlijk aan het wachten totdat ze weer wat meer geld hebben om verder te gaan. Aangezien zij altijd super behulpzaam zijn naar andere en super lief zijn voor mij heb ik besloten om een groot deel van het gedoneerde geld aan hun te schenken zodat ze verder kunnen met de bouw. Door dit guesthouse te starten helpen ze ook weer veel mensen aan een baan. De jongen waarover ik eerder vertelde gaat bijv. ook hier werken zodat hij zelf geld kan sparen voor zijn opleiding. Toen ik Lydia vertelde dat ik heb besloten hun te gaan helpen was ze echt zo super blij. Ik heb serieus nog nooit iemand zo blij maar vooral dankbaar gezien. Hier doen we het tenslotte voor!
Dit weekend gaan we er een wat meer relaxt weekendje van maken, we gaan weer naar het strand. Helaas is het Anouk haar laaste weekend. Gedurende de tijd hier ben ik echt super close met haar geworden. Dit wordt dus nog wat als ze volgende week weer thuis is..
Nou ik hoop dat ik jullie weer wat meer heb kunnen vertellen over mijn belevenissen hier. tot snel!
xx Britt
Weekendje strand en Nzulezo
Hoi Allemaal!
Hier mijn verhaal van dit weekend.
Vrijdagochtend zijn we vertrokken richting Busuabeach. Eerst moest er nog wel een tussenstop van zogenaamd 5 minuutjes gemaakt worden bij een soort van autogarage, want de trotro die we hadden gehuurd had wat mankementen aan de onderkant.. fijn t begon dus al goed.. uiteindelijk zijn we naar 1,5uur wachten (de afrikaanse tijd hebben ze hier dus ook..) eindelijk vertrokken. Er gingen ook 3 Locals mee, 1 zoon van het gastgezin van Anouk (hij heeft iets met een andere vrijwilligster Sabrina) en 2 vrienden van hem waaronder Junior die ook mee was naar Mole. De rit duurde ongeveer 6 uur.. erg vermoeiend in een trotro op al die hobbelwegen Onderweg waren mannen de weg aan het maken, en omdat zij officieel niet betaald worden vragen ze iedereen die hun passeerd of ze geld mogen, een van de mannen rende echt zo hard als hij kon achter onze tro aan, erg grappig gezicht. Om 5 uur waren we dan eindelijk op Busuabeach. Het was echt een geweldig strand met allemaal kleine hotelletjes en restaurantjes eraan. Anouk en ik hadden besloten om zo snel mogelijk de zee in te jumpen, toen het donker werd kwamen we er een keertje uit. We hebben daarna ook gelijk even een afspraak gemaakt om een surfles te volgen. Nadat we gedoucht en gegeten hadden zijn we met de halve club naar een ander tentje gegaan, hier hadden ze cocktails en een kampvuur het was echt een leuke avond.
De volgende dag waren we al vroeg op om onze surfles te volgen. Anouk, Sabrina en ik zaten om 7.00u al op het strand en na een warming-up kon de les beginnen. Ik had al 1x eerder een poging gedaan om te golfsurfen dus moest zeggen dat het me niet geheel ongemakkelijk af ging. Anouk en Sabrina hadden al snel afgehaakt maar na echt nog 1,5u geoefend te hebben, is het me toch gelukt om maar liefst 2 keer op die plank te staan. Nadat we hadden ontbeten en eindelijk besloten te hebben wat we nog meer gingen doen, zijn we vertrokken naar het dorp Nzulezo. Dit is het dorp op het water gebouwd. Na echt een zware rit van 3 uur, (de weg was echt heel slecht) kwamen we helemaal bruin van het stof aan in Begin een dorp vlak bij Nzulezo. Omdat het nu regenseizoen is staat er nog heel veel onder water. We moesten dus een ong. 1uur durende tocht afleggen per kano om het dorp te bereiken. Onze locals konden niet zwemmen, dus ze moesten een zwemvest aan.. daar gaat hun mannelijkheid, we vonden het allemaal heel grappig. Ze waren ook echt enigsinds bang in de kano. Het water was een soort van mengelmoes tussen volgelopen weiland, sloot, moeras en de fata morgana van de Efteling, echt heel mooi om te zien. Na dus 1 uur kwamen we aan in Nzulezo. We zagen al gelijk dat er een man zich aan het wassen was in het water.. Het dorp had een hoofdweg, een soort van brede hobbelige steiger met daaraan allemaal zij gangetjes. Aan die gangetjes zijn allemaal houte hutten gebouwd. Het was echt heel indrukwekkend en gek om te zien. Het ene hutje stond nog schever dan de ander maar het was wel echt allemaal super stevig gemaakt. Overal waar je keek zag je vrouwen eten koken en kinderen rondrennen. Dat die kinderen niet in het water vielen was echt een wonder. De straat had echt vanalles, winkeltjes, barretjes, grote rode kliko's en zelfs een lantaarnpaal. In het water liggen smalle kano's met daarin allemaal groente gestapeld. Het water zelf zag er wel echt vies uit, overal lag afval (ondanks die rode kliko's) het was gewoon een grote zooi (typisch Ghana dus) Toen we eenmaal het eind van het dorp hadden bereikt, kwamen we aan bij een basisschooltje. Hier proberen ze om de kinderen les te geven. We moesten daarna met zn alle bij de Chief komen, hij wilde namelijk graag weten wat ons doel was te komen en we konde hem ook allemaal vragen stellen. Ik had echt een typisch traditionele oude man verwacht met mooie kleding aan maar het kwam nog nieteens in de buurt. Hij zag eruit als ongeveer iedere Ghanees eruit ziet, gewoon in normale kleding die wij ook dragen. De Chief vertelde dat zijn dorp nu al 600 jaar bestaat, een antwoord op de vraag waarom ze uberhaupt op het water zijn gaan wonen kregen we niet echt. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met de slaventijd en vluchten ofzo. Verder zijn er ongeveer 450 mensen die er wonen waaronder er meer vrouwen dan mannen zijn. De mannen hier mogen ook meer vrouwen hebben, en de vrouw heeft daar verder niks over te zeggen. Je kan hier wel alleen een vrouw krijgen als je haar iets zelf gemaakts geeft als een kano oid. Verder leven deze mensen van het tourisme en de visserij. De touristen die hier komen zijn voornamelijk rijke Ghanezen. Als afsluiting kon je geld doneren om de ontwikkeling van de school een handje te helpen. Het schooltje was heel klein en kaal en echt alleen maar een basisschool. De rest van de kinderen moet dus elke dag met de kano op en neer om naar school te gaan. Dit is dus 1 uur heen en 1 uur terug. Het dorp moet ook zelf ervoor zorgen dat er iemand is die de kinderen les kan geven. Ik heb een klein deel van het gesponserde geld aan dit dorp gedoneerd in de hoop dat ze de school ook wat meer een school kunnen laten worden. Het dorp verkocht ook een traditioneel snoepje de Sugarking. Sugarking is een soort bamboestok wat van binnen heel zoet is. Ik heb een groot stuk voor echt 0,15 eurocent gekocht en het het Soso (een van de locals) hem in stukken laten snijden. We wilde het allemaal wel proeven. Na eerst de schil er met je tanden vanaf te trekken moet er een zoete binnenkant zitten. Dit was ook echt mierzoet. Het smaakte echt naar limonade. Echt lekker. Toen we de hele weg weer terug hadden afgelegd was het inmiddels donker. We hadden besloten om niet terug naar Busua t gaan, maar naar een andere stad Takoradi. Hier schijnt het ook leuk uitgaan te zijn. Onderweg naar Takoradi stopte we ineens omdat er een auto midden op de weg stond. Toen we beter keken bleek er een slang op de weg te liggen. We zagen dat de auto een keer of 3 over het dier heen reed om hem te doden. Bijna alle slangen in Ghana schijnen giftig te zijn. Toen we om 22.00u eindelijk in Takoradi aankwamen zijn we snel gaan douchen en weer in de tro gestapt om wat te eten en naar de club te gaan. De club had ook een restaurant gelukkig dus daar zaten we dan om 23.30u aan de pizza. De mensen hier zijn echt zo verschillend met de mensen die ik in Kumasi zie. Alle vrouwen zijn heel ordinair en bloot gekleed. We voelde ons allemaal echt overdressed. Ook leek iedereen wel dronken en wilde echt aan je zitten. De vrouwen waren ook echt in dit geval het ergst. We waren het al snel zat en zijn terug gegaan naar het hotel waar we vervolgens met 4 meiden in een kingsize bed in slaap zijn gevallen.
Zondag hebben we ontbeten op het strand. Het was hier echt geweldig! lekker zonnetje en een smootie wat wil je nog meer.. Helaas was het al weer snel afgelopen en moesten we weer een hele lange trotrorit terug. De chauffeur reed echt als een idioot dit keer over een super slechte weg. We waren de hele reis aan het schudden. Onderweg stopte we weer.. We dachten toch niet weer een slang h, maar dit keer was het een grote leguaan wat er op de weg dood lag te gaan. De chauffeur vond dat blijkbaar zonde dus laaide hij het beest in en nam hem mee naar huis om op te eten. Dit schijnt hier dus heel gewoon te zijn.
Nou dit was mijn weekend, nu niet zo heel spannend als de andere verhalen, maar wilde het toch even met jullie delen! Voor de foto's zie map weekendjes
XX Britt
een geweldige 2e week
Hoi allemaal,
Hier weer een update van deze week. Heb weer veel gezien en gedaan waarvan ik echt niet dacht dat dat zou kunnen.
Maandag mocht ik in het ziekenhuis meelopen op de diabetes en hypertensie (hoge bloeddruk) kliniek. Dit was eigenlijk niet heel erg bijzonder. De patienten komen maandelijks op controle. Ze komen binnen, er wordt een bloeddruk en een bloedsuiker gemeten en ze gaan vervolgens naar het volgende kamertje waar de dokter zit. Hier kennen ze ook weer geen privacy. In het kamertje zitten 2 dokters achter een bureau en 2 verpleegkunige aan de andere kant. Links of rechts zit je als patient en kan je gewoon elkaars problemen horen. De verpleegkundige heeft de taak om de nieuwe recepten die in het dossier genoteerd staat op een apart blaadje over te schrijven zodat de patient deze kan halen. Vervolgens gaan de dossiers naar een andere pleeg die bij de ingang van het gebouw zit. Zij geeft ze dan een verfrommeld klein stukje papier waarop de datum staat van de volgende controle. Alle patienten worden ook weer in een boek geschreven. Hierin staat naam, leeftijd (ze nemen dan niet de geboorte datum, nee de leeftijd wat in het dossier staat ookal is dit al 11 jaar geleden) en waardes qua bloedsuiker en bloeddruk. Dit bewaren ze allemaal goed. (zie foto) Om 12.00 was het al klaar en een artsassistent Maxwell (ook wel Max) die ik al eerder had gezien vroeg of ik mee ging naar de OK om te kijken of daar nog iets bijzonders was.. Helaas niks te doen, maar de volgende dag was er een heel programma, dus nodigde hij mij uit om dan te komen. Nou dat wilde ik natuurlijk wel.. Verder hebben we nog een hele tijd gepraat over patienten die hier zoal komen. Hij vertelde een verhaal over een vrouw die vorige week opgenomen lag.. Ik kon echt mijn oren niet geloven. De vrouw was zwanger en ze zou opgenomen worden voor een geplande keizersnee. Ze kwam een dag eerder en vertelde dat ze haar kindje niet meer voelde. Ze hebben naar de hartslag van de baby geluisterd en dat was er nauwelijks. Dus snel naar de operatiekamer voor een spoed keizersnee.. Eenmaal daar bleek het vruchtwater helemaal groen te zijn, en vervolgens had ook de baby een wat groene kleur. Ze hebben geprobeerd te reanimeren maar tevergeefs. De vrouw vertelde later dat ze van de Chief of van haar man bepaalde kruiden moest innemen die zogenaamd goed waren voor de baby.. Dit bleek dus niet zo te zijn.. Ik dacht dat Ghana niet zo erg was qua dit soort dingen, of in ieder geval niet in het zuiden waar zoveel ziekenhuizen zijn, maar dat blijkt toch van wel. Nadat ik dit verhaal aan mijn Ghanese vader had verteld zei hij dat heel veel Ghanezen ook geloven in hekserij. Zo hebben we dit weekend eigenlijk een begrafenis van een 27 jarige jongen die plotseling ziek was en echt binnen 2 dagen overleden was. Bij ons is het ook zo dat de begrafenis naar 5/6 dagen al plaatst vindt. Hier is dat pas naar 2 of 3 weken. De moeder van deze jongen wordt nou beschuldigd van hekserij en dan in de zin dat de duivel in haar zit die haar overal in leid. Dus zij wordt verantwoordelijk gehouden voor het doden/ slecht zorgen voor haar zoon. Normaal zou dat de heilige geest moeten zijn, die goedheid verspreid. Haar huis wordt daarom ook helemaal zwart geschilderd zodat iedereen weet dat zij behekst is.. Ik vond dit echt heel apart om te horen maar wilde niet teveel in discussie gaan omdat ik bang was mijn echt super lieve Ghanese vader tegen het hoofd te stoten. Hij gelooft er namelijk ook heilig in.
Dinsdag was het dus de grote dag.. Ik mocht mee naar de operatiekamer (OK).Max begeleide mij overal in en gaf me een rondleiding. Het ziekenhuis heeft 2 operatiekamers die heel klein zijn. 1 was net iets luxer dan de ander omdat deze een beademingsapparaat heeft. Eerst heb ik gekeken hoe ze een hernia operatie deden. Dit kon ik van een afstandje redelijk goed zien. Max was ondertussen naar de andere OK gegaan dus ben ik daar ook maar gaan kijken. Daar onderging een vrouw een steralisatie zodat ze niet opnieuw zwanger zou worden. De vorige bevalling was te heftig geweest. Mannen doen dit trouwens niet hier.. de vrouw is degene die dit moet doen ookal heeft het voor de vrouw veel meer risico's. Eer en prestatie is nogal een ding hier onder de mannen(Ze eten niet voor niks geitenballen) Bij deze operatie kon ik ook al weer veel dichterbij staan. De telefoon van de chirurg ging en hij vroeg doodleuk of ik hem op wilde nemen en bij zijn oor wilde houden.. Ik was echt flabber geastet.. dat dit hier gewoon kan.. moet die man zich niet concentreren ofzo? Magoed de operatie doen ze hier ook allemaal recht toe recht aan.. gewoon een snee erin, hele boeltje eruit halen. eileiders doorknippen en het hele boeltje er weer terug in.. Wij zouden dit zowiezo al met een scoop doen.. Maar het ziekenhuis heeft dat niet en dit is ook voor de patient veel goedkoper. De volgende was weer een hernia (stuk darm zakt dan door het buikvlies heen en komt knel te zitten) Wat hier ook heel raar is en echt typisch Ghana, is dat de stroom hier continu uitvalt. Zo staan we dus te opereren en poef geen licht en niks doet het meer.. Het ziekenhuis heeft wel eennoodagregraat te hebben, maar die schijnt het ook maar bar slecht te doen. Magoed tijdens dus die hernia operatiezei de chirurg ineens..Oke Britt bij de volgende assisteer jij.. Whaaat?? dat was echt geweldig om te horen, maar ook heel raar. Bij ons kan dat echt niet en moet je er trouwens ook een aparte opleiding voor hebben. Steriel zijn is hier ook helemaal niet zo'n dingetje.. De chirurg had bijv. gewoon een gat in zijn schort? ook pakte de assistent dingen vast en legde ze instrumenten ergens neer waarvan ik dacht HEH? dit is niet meer steriel nu.. Magoed het lijkt dus allemaal niet zoveel uit te maken. Max Assisteerde ook bij de operatie. Dit was ook weer een steralisatie. Eerst gingen we naar de wasruimte om alles te desinfecteren. Desinfecterende zeep gebruiken valt hier ook al onder de norm steriel en je mag daarna dus ook gewoon met je handen alles aanraken wat steriel is. We werden aangekleed en ondertussen had de patient al de ruggenprik gehad. We gingen de plek desinfecteren en de patient verder klaarmaken. Toen wij klaar waren, kwam de chirurg om de hoek zetten, desinfecteerde alleen zn handen met alcohol, trok nieuwe handschoenen aan en we konden weer verder. De instrumentnamen hier lijkt echt nieteens op het Nederlands, maar met wat aanwijzingen kwamen we een heel eind. Ondertussen bleek ook dat echt de helft van de instrumenten die ze eigenlijk nodig hadden niet klaargelegd was. We moesten dus hierbij ook weer improviseren. Mijn taak was dingen aangeven en hechtingen knippen.. voor iemand die dit nog nooit heeft gedaan was dit echt heeeel leuk om te doen! Ik vond het ook echt een hele ervaring om het zo van dichtbij mee te maken.
Woensdag heb ik een dagje meegelopen op de dressingroom. Hier komen alle patienten met wonden om ze te laten verzorgen. Thuiszorg kennen ze namelijk niet hier of alleen om voorlichting te geven tegen malaria en HIV, maar meer ook echt niet. Elke patient met geld komt hier eens in de 3/4 dagen om zijn wond te laten verzorgen. De dressingroom is echt een hok waar we met zn 5e moesten werken inc. 3 patienten tegelijk.. (privacy is ook hier weer een probleem) Zo staan er 2 stoelen voor de voet patienten en 1 bed voor de andere dingen. Er was een man die een operatie had gehad aan zijn penis en hij lag daar dus in volle glorie waar iedereen het kon zien.. Je ziet vooral veel patienten met geinfecteerde wonden aan de voeten. Je kan dan echt zien dat de mensen dus veel op slippers lopen en dan wondjes oplopen aan de gevaarlijke wegen hier. De tetanus injectie wordt hier ook niet zo toegepast. Je ziet vooral veel peroxide en antibiotica hier.. ze schrijven dat echt om de have klap voor. Verder heb ik nog afscheid moeten nemen van inmiddels echt een leuke collega Max. Hij gaat naar Amerika om daar te studeren voor chirurg. Hele prestatie dus!
Vandaag was het weer outreachdag We gingen met zn alle weer in de trotro om naar een school te gaan. We hebben hetzelfde gedaan als vorige week, wondjes verzorgen en ringwormpreventie. Ik dacht echt dat ik dit het leukste van de week zou vinden, maar moet zeggen dat het ziekenhuis ondanks alle roddel van de verpleegkundige hier veel leuker is. Het enige leuke van de outreach is dat je dat met andere vrijwilligers doet en daarna ook veel tijd hebt om nog de stad in te gaan. Zo hebben we vandaag weer inkopen gedaan voor dit weekend. We gaan naar Busua beach lekker genieten van het strand. Heb er erg veel zin in. Verder heb ik deze week voor het eerst op Ghanese wijze de was gedaan. Gewoon in een tijl en poetsen maar.. Ghanees leren dansen. Woensdag is de meeting dag van de vrijwilligers, dan bespreken we de plannen voor het weekend en doen we leuke dingen als dus leren dansen en ik heb zelf Fufu gemaakt. Wat een karwei was dat.. Heb er echt blaren van op mijn vingers. Lydia zegt daarom ook dat ze dat niet vaak maken of er moet een wat speciale dag zijn. Zo hebben ze vandaag een nieuwe school gevonden voor Abeena. Aangezien ze autistisch is, is het hier nogal lastig om voor haar een geschikte opleiding te vinden. In Ghana hebben ze helaas niet de mogelijkheden die wij hebben.
Nou ik hoop dat jullie weer genoten hebben van mijn verhaal, voor mij was dit echt een leuke alweer tweede week. De tijd gaat echt zo ontzettend snel.. heb ook echt het idee dat ik hier al veel langer ben.
Liefs Britt
Weekend Mole
Hoi allemaal
Hier zijn we weer
Vrijdagochtend werd ik al om 5.15u opgehaald door de taxi omdat ik om 6 uur op de afgesproken busplek moest zijn. We gingen met 11 vrijwilligers naar Mole national park. Het enige park waar je kans hebt om olifanten te zien hier. Anouk (de andere Nederlandse vrijwilliger waarmee ik het heel goed kan vinden) had de bus inc. soort van gids geregeld via haar gastgezin. Om half 7 was die daar dan eindelijk en we konden vertrekken. Na de eerste 1,5 uur door Kumasi gekrost te hebben begon het wat meer te lijken op dat we echt onderweg zijn. Overal waar je kijkt lopen beesten, het lijkt wel een grote kinderboerderij hier langs de weg. Het meeste wat je ziet zijn kippen en geiten, maar ook ezels, koeien en zelfs speenvarkens. We maakte een tussenstop bij de Kintampo watervallen waar we eventueel ook konden zwemmen. De waterval was erg mooi om te zien, maar helaas had het veel geregend dus was het water nogal modderig waardoor we niet het water in wilde. Bij de watervallen had je ook een restaurant waar we met zn alle gingen lunchen, iets typisch Ghanees is dat ze het eten niet tegelijk uitserveren. Ik had het eten bijv. als een van de eerste en had het dus al op voordat de laaste uberhaupt kon beginnen, heel irritant en ongezellig dus. Toen we eenmaal weer in de bus onderweg waren, zie je echt dat de cultuur veranderd. In het noorden zijn meer Moslims en zijn ze veel armer. Je ziet de huizen echt veranderen in zoals (ons mam het zou zeggen) plaggerhutten. Lemen hutjes met een riette dak erop. Het leuke van Ghana is dat de mensen hier heel vredig met elkaar leven, of je nu Moslim om Christen bent het maakt echt allemaal niks uit. Om 5 uur kwamen we dan eindelijk aan in Mole en het avontuur kon beginnen.
De volgende dag hebben we gelijk s'ochtends vroeg de trip gepland. Je kon kiezen uit de wandeltocht of een jeepsafari. We kozen natuurlijk allemaal de jeep, want die zou je verder het park in brengen en heb je dus meer kans om olifanten te zien. Helaas is de tijd nu erg ongunstig om olifanten te spotten omdat we nu in het eind van het regenseizoen zitten. De olifanten hebben dus genoeg water te drinken en hoeven daarvoor niet naar een poel. We hebben ze dus niet gezien. We zagen wel echt heel veel wilde zwijnen en antilopen en wat apen. Maar dat was het dan ook. We waren allemaal mat teleurgesteld, maar we hadden het al wel verwacht. S'middags hebben we een tocht gemaakt naar een van de dorpen om Mole heen. We gingen met onze eigen bus er naartoe en hebben een local gevraagd ons voor een fooitje rond te gidsen. We kwamen in een dorp met een heel merkwaardige moskee. Het is een van de oudste van het land die ze nog steeds gebruiken. De moskee heeft 4 ingangen, 1 voor mannen, 1 voor vrouwen, 1 voor de chief van het dorp en 1 voor de imaam. Het is wit en heeft allemaal stokken in de muur. Een van de gidsen vertelde ons het verhaal achter de moskee. Om de moskee heen liepen allemaal hele arme kinderen. Het typische Afrika heb ik dit weekend echt gezien. Kindjes met opgeblazen buikjes van het eenzijdige voedsel, ze dragen vieze kapotte kleding wat nog eens veelste groot is. Sommige lopen alleen in een onderbroekje. Meisjes van een jaar of 8 met hun broertje of zusje op hun rug. Echt hartverscheurend om te zien. We hadden echt spijt dat we niks hadden meegenomen dus hebben we in het dorp vers water gekocht en onder de kinderen verdeeld, ze vonden het echt heel leuk! In het dorp werd ook sheaboter gemaakt. Ze lieten ons zien hoe ze dat deden. Ghanese mensen gebruiken dat werkelijk overal voor. Ik heb een potje gekocht als aandenken en als kado voor mijn gastgezin.
We zijn vervolgens weer in de bus gestapt en naar een ander dorp gereden, hier gingen we kano varen. Het was de bedoeling dat we dit voor ongeveer 30 min gingen doen. Toen we bij het dorp aankwamen zagen we dat dit er ook weer heel anders uit zag dan het vorige dorp. In de muren zie je overal tekeningen en handafdrukken staan. We liepen naar de rivier om vervolgens een voor een in de kano's te gaan. Na 10 min wachten was de eerste ploeg alweer terug. Helemaal eerlijk was het dus niet. We zagen ondertussen vrouwen met een kindje op hun rug water halen uit de rivier. Ze gebruiken dit hier als drinkwater. Ze dragen het vervolgens op hun hoofd naar het dorp, echt heel knap. Na een hele gladde hindernisbaan van modder te hebben overwonnen zaten Anouk en ik eindelijk in een kano. We hoopte dat we misschien wel een krokodil ofzo zagen, maar helaas ons tripje was ook al naar 10 min voorbij. We zijn vervolgens weer terug gegaan naar ons hotel en lekker in het zwembad gesprongen. Het leuke van het hotel is, is dat de alle dieren hier ook kunnen komen. Zo lagen we dus met zn alle in het zwambad tot er ineens een baviaan met een baby op haar rug de hoek om kwam zetten op zoek naar eten. Laat ze nou net bij onze tafel stoppen. Een van de Deense meisjes op de kant schrok zo dat ze met kleding en al in het zwembad sprong, echt heel grappig. De baviaan had gelukkig niks meegenomen. Na het eten hebben we nog met zn alle hints gespeeld en we zijn vervolgens gaan slapen.
Vandaag weer een tripje terug gehad. De buschauffeur en Junior (onze gids uit Kumasi) hadden geiten gekocht omdat ze hier veel goedkoper zijn dan in Kumasi. De 4 geiten worden hier zonder pardon in de achterklep van de bus gegooit en gaan mee naar huis. Bij iedere hobbel hoorde je wel meeh, heel zielig. Ze gebruiken de geiten hier als huisdier die ze vervolgens als ze groot en dik genoeg zijn opeten met bijv. kerstmis ofzo, het is hier echt een delicatesse.
Verder gaan we kijken of Anouk misschien het zelfde project als ik kan gaan doen. Zij is ook verpleegkundige en wil toch wel meer zien van een ziekenhuis. Hopelijk krijgen we het voor elkaar en misschien kan ze dan ook wel de rest van haar verblijf hier in mijn gastgezin verblijven.
Nou dit was het weer, tot snel!
xxx Britt