eerste outreach

Hoi allemaal

Hier het volgende verslag waar jullie naar uitkeken.

Eerst nog even wat over gister, het verslag wat ik gister had gepost was van dinsdag en de het uploaden van de foto's ging niet helemaal lekker.

Woensdag, 2e dag in het ziekenhuis. Ze beginnen net als bij ons met de artsenvisite, het verschil is alleen dat de arts naast het bed staat, nauwelijks communiceert met de verpleegkundige, laat staan met de patient en binnen 10 minuten zijn ze er doorheen. Communicatie vind ik hier echt het grootste probleem, ik vraag me echt af of de patient echt weet wat hij heeft. De man waarover ik jullie gister vertelde die naast zijn bed lag en waarbij ze geen vitale functies deden is overleden. Toen ik vroeg waaraan kon de verpleegkundige me dat niet vertellen. Ze zij jaa hij begon bloed te braken, maar verder weet ik het ook niet. De verpleegkundige had wel dienst terwijl dat gebeurde.. Ook ben ik er nog steeds niet echt achter waarom ze mensen geen bloedverdunners geven. Ze zeggen jaa dat doen we heel soms maar alleen op indicatie, toen ik de indicatie vroeg konden ze me geen antwoord geven.. waarschijnlijk dus als de patient al een beroerte oid heeft gehad. Zo ging ik ook helpen met het injecteren. De patient komt van de OPD en heeft bijv. malaria dan krijgen ze allemaal i.m. dus in de bilspier medicatie gespoten. Zo was er een vrouw die een infectie had en zij moest antibiotica krijgen. 3 ampullen werden opgelost en ze legde uit dat ze dit niet in de spier injecteerde omdat het te pijnlijk is, maar rechtstreeks in het vat zoals ze bij ons bloedprikken. Deze vrouw werd vervolgens duizelig, daarna trok ze helemaal bleek (heb nog nooit een neger zo zal ik het maar noemen zo wit zien kijken) Vervolgens begon ze flink te braken. De verpleegkundige liet haar gewoon zitten en ging de schoonmaakdienst bellen.. zo gaat dat dus hier. Ze vertelde dat dit soort reacties er wel bij horen, maar ze realiseert zich ook dat het niet normaal is. Ze zegt dat het beter is om een gewoon infuus te geven, maar daar hebben ze de bedden niet voor. Ik kan serieus over deze 2 dagen al een boek schrijven, maar dat wordt wat lang dus de rest horen jullie nog wel.

Vandaag was de outreach. Ik moest om 9.00 op sofoline zijn, dat is een groot trotrostation. Daar zou ik alle vrijwilligers zien. Nou naar heel wat gebel en rond geloop op sofoline had ik ze eindelijk gevonden in een tent.. (dat hadden ze er van te voren niet bij gezegd) Hier ontmoette ik Anouk een Nederlandse vrijwilligster.. hehe eindelijk Nederlands praten.. Verder waren we met een groepje van 8 vrijwilligers en Kate een medewerkster van projects abroad. We gingen met de trotro en een tas vol spullen naar een school. We werden daar echt heel vrolijk begroet door heeeel veel kinderen. We moesten gaan zitten op een bankje en alle kinderen kwamen naar ons toe. We voelde ons net apen in een dierentuin. Gelukkig ben ik geen BNNer. Vervolgens gingen we alles klaarzetten voor de check-up's. Op een grote tafel werden handschoenen, een bak met scharen en kochers, tubes met antibiotica zalf en desinfectie gelegd. Tijdens het schoonmaken kregen de kindjes nog les en zagen we hoe de lerares een kind erop wijst dat hij op moet letten. Dit wordt gewoon gedaan met stokslagen.. heel schokkend. Nadat we uitleg hadden gekregen van Kate kwamen de kinderen en gingen we ze een voor een controleren. De meeste hadden ringworm op het hoofd. Het haar is dan wit en schilferig. We moesten dit schoonmaken en insmeren. Ook kwamen we veel wondjes tegen en ze zagen er allemaal stuk voor stuk geinfecteerd uit. Na zo'n 15 kinderen p.p. gecheckt te hebben wilde de lerares weer verder met haar les, helaas voor haar waren de kinderen echt door het dolle heen en wilde ze allemaal op de foto.. (zie ook foto's die ik ga proberen toe te voegen) Het grappige vond ik dat de meisjes er echt helemaal voor gaan poseren. Verder willen ze je echt allemaal aanraken en aan je haar zitten, met je op de foto en knuffelen. In het begin is dat leuk maar later waren we het echt helemaal zat. Volgens de rest is het nog nooit zo geweest en zijn de kinderen veel rustiger.

Na de outreach zijn Fiona en ik nog samen Ketetia in geweest. Het was de bedoeling dat we bij de supermarkt uit zouden komen omdat we wat wilde halen voor het weekend, maar we stonden echt midden op de drukste markt die ik ooit gezien heb. Hij lijkt op de foto die ik bovenin heb staan. Zo is het dus echt. Overal verkopen ze het zelfde, ze hebben echt kraampjes voor de meest gekke dingen als 1 kraam met alleen maar afstandsbedieningen of 1 kraam met alleen maar muizenvallen heel grappig om te zien. Aangezien we dus helemaal verkeerd waren vroegen we het aan iemand en hij was zo aardig om ons naar Adum (dit is een rustiger gedeelte van Kumasi) te brengen. Dit was een hele klus door al die menigte heen. Uiteindelijk zijn we daar aangekomen en hebben we gekocht wat we nodig hadden. Toen we terug liepen naar de trotro plaats waar we op moesten stappen, werden we echt overladen door taxichauffeurs die ons overal wel naar toe wilde brengen en met ons een praatje wilde maken. Op een gegeven moment wordt je dat echt zat.

Na dus een lange dag ben ik nu wat spullen aan het inpakken om morgen mee te nemen naar Mole. Het gaat dus door en heb er echt super veel zin in! We vertrekken al om 6 uur smorgens omdat het anders niet te doen is. We hebben met zn alle een bus voor 20 personen gehuurd en dat kost ons per persoon 15 euro heen en terug. Echt geen geld dus als je 800km moet reizen. Verder zijn Lydia en Kingsfort mijn Ghanese ouders samen Foefoe aan het maken om vanavond te eten. (zie foto's) dit is casave gemengd met plantine (soort bittere banaan) ben benieuwd of het lekker is.

Nou ik hoop dat ik jullie weer wat meer op de hoogte heb kunnen brengen en maandag krijgen jullie alles te horen over mijn (hopelijk) geweldige weekend Mole.

Liefs Britt

eerste dag in het ziekenhuis

Hoi Allemaal,

Het is pas 2 dagen geleden dat ik jullie een verslag heb geschreven, maar heb al weer zoveel te vertellen. Als eerste echt bedankt voor jullie leuke berichtjes!! daar knapt een mens van op!

Maandagwerd ik nadat ik me haren heb gewassen doormiddel van emmertjes koud water over me heen te gooien (stromend water is echt een probleem hier) opgehaald door Gabby, hij is de medewerker die mij ook naar mijn gastgezin heeft gebracht. Gabby ging mij rondleiden door de stad. Omdat het dus een officiele vrije dag is kon ik niet naar het project. We liepen een stukje van mijn huis vandaan naar de grote weg. Dit is een weg met alleen maar kraampjes ernaast en er rijden taxi's auto's en trotro's De trotro is het bekenste en meest gebruikte vervoersmiddel hier. Het is een klein busje/mini Van met ongeveer 10 zitplaatsen wat echt bijna uit elkaar valt, de een is er nog slechter aan toe dan de ander. In het busje zit ook een conducteur de Maid, bij hem moet je betalen en hij laat je in en uit. Betalen doe je pas als het hele busje vol zit. Een ritje naar mijn ziekenhuis van ongeveer 7km duurt ong 15min en kost maar 0,25 eurocent. We zijn in de trotro gestapt naar Ktia (je zegt Ketatjiea) Dat is een area van Kumasi waar ik alles kan vinden als de bank, postkantoor, supermarkt en waar ik beltegoed kan kopen. Dit heeft Gabby me ook allemaal laten zien. Onderweg vertelde hij veel over de Ghaneese producten die je hier van de vrouwen langs de weg kan kopen, hij kocht bijv. ook een typisch Ghanees ijsje voor me. Gewoon vanille ijs in een zakje. Hier drinken ze trouwens ook allemaal water uit zakjes die je opent door het puntje er vanaf te bijten. Na de rondleiding door de stad gingen we naar een restaurant om typisch Ghanees te eten. Dit betekende dus dat ik voor het eerst met mijn rechter hand (want links gebruik je hier voor de wc) moest gaan eten. Gabby had rijstballen in een soort pittige pindasaus met een stukje vis voor me besteld. Ik vond het lekker maar echt zo raar om met je hand te eten. Na het eten gaf Gabby mij nog veel uitleg over hoe het allemaal rijlt en zijlt hier. Savonds vertelde ik Lydia dat ik dus voor het eerst met mn hand had gegeten en ze pakte gelijk haar kans en maakte een maaltijd voor me waar ik dus ook met mn hand moest eten. Ze maakte Bankoe met Okra voor me. Dit is een soort deegbal van casave met een saus van Okra dat is een groente wat een soort slijmerige mix is van groene paprika en sperzieboontjes. Erg lekker moet ik zeggen. Ze zag me eten en ze moest echt heel hard lachen. Ik ben volgens haar nu een echte Ghanees. Ze eten hier trouwens met hun hand omdat ze vinden dat god je dat gegeven heeft om te eten dus als een soort vork, anders had hij je wel een vork bij je geboorte gegeven.

Dinsdag ben ik voor het eerst naar het ziekenhuis gegaan. Wat een ervaring was dat zeg.. Smorgens werd ik opgehaald door Enoch hij is de medische coordinator van projects abroad, hij gaat me bijv. ook helpen om de donatiespullen te kopen. We gingen met de Trotro naar het Nkarie(je zegt enkariee) overheidsziekenhuis. Tussen een overheidsziekenhuis en een privekliniek zit veel verschil hier. Priveklinieken heb je hier veel maar dat kan je meer beschouwen als een soort polikliniek met een apotheek. Enoch stelde me voor aan de verpleegkundige op de verpleegafdeling. Het ziekenhuis heeft maar 1 verpleegafdeling waar 20 bedden zijn, 10 voor de mannen en 10 voor de vrouwen op 2 aparte slaapzalen. Kinderen meegerekend. Niet veel dus. Ik mocht meelopen met Sandra. Ze gaf me een rondleiding wat echt heel kort was, want het is allemaal vrij klein en ik zag al direct verschillen. Zo worden hier de zogenaamde steriele gazen in een zak in een bak bewaard en worden deze met een niet steriele tang uit de zak gehaald en in een niet steriele bak gedeponeerd. Ook was geen een bed opgemaakt, Er lag alleen 1 laken op als de patient er was en dat was ook niet eens altijd zo. Ook hangen er overal muggennetten boven het bed en helpt de familie de patient met de basiszorg als wassen en eten en drinken. Volgens Sandra hebben ze hier namelijk geen tijd voor. We gingen wat vitale functies meten bij een patient. Temperaturen doen ze hier onder de oksel en de pols en de bloeddruk echt alleen maar op indicatie. Er ging ondertussen een man onderuit maar er werd niet veel actie ondernomen wat dat betreft. Ik moest gaan bloeddruk meten bij een patient, maar ik hoorde echt niks door de stethoscoop. Kon ook niet want later vertelde Sandra dood leuk dat hij eigenlijk kapot is en je er alleen mee om kan gaan als je al heeeel lang met dat ding werkt. Ze zei dat ze hier heel veel improviseren. De bloeddruk werd door iemand anders opgemeten en je raad het al, hij dacht het wel te horen. De waarde die hij dacht werd gewoon opgeschreven, gokje dus.

We gingen later een wond behandelen van een vrouw die via de OPD is binnen gekomen. Elk ziekenhuis heeft een OPD, dit is een afdeling waar de patienten als eerste binnen komen, alle vitale functies als gewicht, temperatuur en bloeddruk worden opgenomen en opgeschreven, vervolgens ga je een kamertje in waar de dokter is, je verteld hem zijn probleem en hij schrijft je of medicatie voor of hij zegt dat je moet worden op genomen of behandeld moet worden door een verpleegkundige. Bij deze vrouw was dat dus het geval. Ze had een grote wond op haar enkel en ze was nog niet eerder naar een ziekenhuis gegaan. Dit kon je ook wel zien, het was helemaal geinfecteerd en er zaten allemaal vliegen op.. Haar huid rondom de wond begon helemaal los te laten. We gingen er met ongeveer het halve team heen en na enige discussie over wie de wond ging verzorgen was Sandra uiteindelijk degene die het ging doen. De rest ging zich ook klaarmaken om te helpen. Sandra trok 2 paar handschoenen aan en zette 2 paar mondkapjes op. Dit was ook wel nodig want het stonk enorm. Een student ging helpen. Hij moest de zogenaamd steriele gazen aan Sandra geven die geen steriele handschoenen aan had en dit doordrenken met infuusvloeistof om het schoon te maken. Vervolgens werd er peroxide over de wond heen gegooit en begon dat helemaal te bruisen. Hiervan zouden de bacterien dood gaan inc de rest van de huid. Patient hield zich echt super groot, ze riep heel zachtjes auw auw terwijl Nederlandse patienten echt het hele ziekenhuis bij elkaar zou hebben geschreeuwd. Sowieso het verschil tussen Ghaneese patienten en Nederlandse patienten is heel groot. Hier bemoeien ze zich echt niet met de behandeling en stellen ze geen vragen, de patient praat alleen als haar wat gevraagd wordt. Nou dat zie je echt niet in Nederland als je soms maar 1 ding vergeet te vertellen zijn onze patienten dan zijn ze al in staat om een klacht in te dienen. De behandeling van deze vrouw heeft ong 1,5uur geduurd. En dat met iedere keer 3 a 4 man personeel. Ze doen hier echt alles op hun dooie gemakkie. Later gingen we infuus prikken, ze gebruiken hier een stuk infuuslijn als stuwband, wat ze al zeide ze improviseren hier veel. Over het algemeen lagen er vandaag veel patienten met buikproblemen ook wel gastro-enteritis. De Cholera epidemie schijnt uitgebroken te zijn.. Wat ik ook niet heel raar vind want ze eten hier met hun handen. Ik had vandaag wel een beetje het idee dat ze maar wat doen. (even voor mijn collega's) Zo lag er een patient met nierproblemen, en voor de pijn geven ze diclofenac. Ook was ze bedlegerig maar van bloedverdunners hadden ze nog nooit gehoord. Misschien lag het ook wel aan de persoon aan wie ik het vroeg, want hij was geloof ik geen echte verpleegkundige, eerder een student, maar ik ga het zeker nog een keer vragen. Verder zijn mn diensten wel echt heel chill. Ik werk van maandag tot woensdag in het ziekenhuis van 8.00 tot 14.00 Donderdag en vrijdag doe ik de outreaches. Het is de bedoeling dat ik door het ziekenhuis ga rouleren. Dus dat ik elke afdeling ga zien.. ben echt heeeel benieuwd wat ik allemaal nog ga zien. Het hoofd van het ziekenhuis vroeg me om na vertrek feedback te geven, maar mn Ghaneese moeder Lydia zei dat ik voorzichtig moet zijn met wat ik zeg.. echt iets voor mij dus. Ze schijnen gewoon heel schijnheilig in het Twi je belachelijk te gaan maken.

Woensdag is de dag dat alle vrijwilligers van heel Kumasi bij elkaar komen om plannen te maken voor het weekend en problemen te bespreken. Dit weekend gaan ze naar Mole, doen ze niet vaak dus als ze gaan moet ik zeker mee gaan. Mole is ongeveer het enige reservaat waar de olifanten zijn in Ghana. Dit mag ik dus niet missen. Morgen voor het eerst een dag mee op outreach en vrijdag vertrekken we dus naar Mole, spannend!!

Zo nu zijn jullie weer op de hoogte, en ik zal proberen of ik wat foto's kan toevoegen en maken.

Liefs Britt

eerste dagen in Ghana

Akwaaba allemaal,

Hier mijn eerste zeer korte verslag voor alles wat ik al gezien heb, van de afgelopen dagen.
Na alles ingepakt te hebben en afscheid te hebben genomen van iedereen, vertrok ik donderdag eindelijk in mn eentje naar Accra, de hoofdstad van Ghana. Toen ik bij de gate stond te wachten, zag ik al het echte Ghana. Een vrouw met een baby op haar rug gebonden stond voor mij haar spullen in te pakken. De vlucht duurde ong. 6,5 uur. Toen ik in het vliegtuig aankwam en mn plek had gevonden, zat er een wat oude enigsinds stinkende Ghanees op mijn gereserveerde plekje. Toen ik hem dat vertelde reageerde hij nogal chagerijnig.. O nee he dacht ik, hier zit ik dan nog de hele reis naast. Gelukkig bleek de man aardig en behulpzaam te zijn. Op het eind van de vlucht vroeg de stewardes waarom ik naar Ghana ging, en nadat ik het hele verhaal had verteld bood ze me een plek vooraan in het vliegtuig aan zodat het wat makkelijker voor me was met uitstappen en alles regelen. Daar zat ik dan buisnesclass.. helaas maar voor 30min ong. Naast mij zat een Nederlandse jongen, Vincent. Hij vertelde dat hij naar een begrafenis in Accra ging van de oma van een vriendin van hem. Hij was ook alleen en had al veel gereist dus we besloten om samen even over het vliegveld te reizen. Na het vliegveld gelukkig overleefd te hebben werd ik opgehaald door een medewerker van projects abroad, hij begroette me vriendelijk en vertelde dat er nog een andere vrijwilligster met ons mee ging. Haar naam was Fiona en ze kwam uit Schotland. Ze heeft op mij gewacht zodat ze niet alleen hoefde te reizen. Fiona en ik sliepen die nacht in een hostel in Accra en de volgende dag reisden we samen met Fred een andere medewerker van projects abroad met de bus naar Kumasi. De reis duurde ong. 5 uur. Onderweg zagen we allemaal vrouwen met manden op hun hoofd spullen te dragen. Zelfs rugzakken waarvan je zou zeggen die zijn gemaakt voor je rug, worden hier gewoon op het hoofd gedragen. In de bus stond een soort van Jehova's getuigen te preken over god en andere geesten, eigenlijk het aanpraten van zijn vitaminepillen. Hij verkocht nog goed ook! De mensen hier zijn erg bang dat ze iets overkomen dus ze durven nauwelijks risico te nemen. Eenmaal aangekomen in Kumasi werden we door weer een andere medewerker van projects abroad (iedereen heeft hier blijkbaar zn eigen taak) naar ons gastgezin gebracht. Fiona verblijft ergens anders omdat zij een ander project doet. Toen ik aankwam bij mijn gastgezin stond mijn nieuwe broertje David me al op te wachten, vrolijk zwaaiend begroette hij me. Daarna kwam mijn nieuwe "moeder" (zo stelde ze haar voor) Lydia naar me toe en begroette me met een knuffel. Erg leuk! Ook is er nog een dochter genaamd Abeena en een ander klein jongetje Pacovie aanwezig. Pacovie is het neefje van Lydia, maar zorgt voor hem omdat zijn ouders dat niet konden. Ik werd opzich goed ontvangen, maar moet zeggen dat ik het allemaal wel erg overweldigend vond. Nu ik bij mn gastgezin ben begin ik langzaam pas te beseffen dat ik echt in Ghana ben. Onderweg hierna toe had ik iedere keer t gevoel dat ik mezelf moest knijpen en dacht echt wat raar dat ik hier nu 2 maanden woon. Savonds kwam de heer des huizen mr. Kingsfort thuis. Hij was gelukkig erg spraakzaam en toonde veel interesse in me. Ik ben die dag maar vroeg gaan slapen.
Aangezien het weekend gelijk begon en ik nog niemand ken, moet ik bij mn gastfamilie blijven. maandag is een officiele vrije dag, dus dinsdag kan ik pas naar mijn project toe. Ik besloot er maar het beste van te maken en ben zaterdag met Kingsfort mee geweest. Eerst gingen we zijn stroomrekening betalen. Dit doe je hier dus door naar een kantoortje te gaan en daar af te rekenen. Vervolgens kwamen we langs de auto area. Dit is een wijk met alleen maar auto spullen. Daarna zijn we naar zijn moeder gegaan. Onderweg naar zijn moeder zag ik allemaal mensen in hele mooie zwarte kledij. Zaterdag is de dag van de begrafenissen. vandaar dat het dus zo druk is overal. Trouwens ambulances worden hier ingezet als lijkwagen, niet als eerste hulp middel. Ineens zag ik een bekend gezicht. Toen ik beter keek was het Vincent, de jongen waarmee ik reisde. Kingsfort stopte meteen en we zijn even gedag gaan zeggen. Hij wist niet dat zijn begrafenis in Kumasi was. Echt heel toevallig dus.
Bij Kingsforts moeder aangekomen zag ik echt het stereotyp omatje. Een geboggeld oud vrouwtje groette me heel vriendelijk. We zijn met haar naar het ziekenhuis gegaan voor een checkup ze schijnt nogal last te hebben van astma.
Eenmaal weer terug naar huis zijn we gestopt om even gedag te zeggen op een begrafenis. Kingsfort had zich inmiddels omgekleed in een zwarte jurk. Zwart is de kleur die je draagt als je de persoon die overleden is niet goed kent, anders draag je er nog rood bij. Begrafenissen is echt een vak apart hier. Op een soort pleintje ergens afgelegen stonden zwarte tenten met rode stoeltjes eronder. Daarop zaten mensen allemaal ongeveer het zelfde gekleed. Het is de bedoeling dat we eerst iedereen gedag gingen zeggen, dan zou er familie naar ons toe moeten komen, dan kan je ze pas condoleren, vervolgens moeten ze je wat te eten of te drinken aanbieden, dan geef je geld en dan ga je weer. Na iedereen gegroet te hebben, Kingsfort kende trouwens ook niemand, hebben we een poosje gewacht, maar er kwam niemand naar ons toe. We zijn toen maar weer gegaan. Zo zag mijn zaterdag er ongeveer uit.
Op zondag ben ik meegeweest naar de kerk. Geloof staat hier erg hoog in het vaandel. Als je nergens in gelooft dan zien ze dat als slecht en kinderachtig. Dus ik mee naar de kerk. Er werd veel gezongen, gepreekt en gedanst. Mensen leken wel in een soort van trance te zijn. I.p.v. een orgel hebben ze hier een drumstel in de kerk staan, heel grappig. Na zo'n ong 4 uur te hebben geluisterd na iets waar ik totaal geen wijs uit kon worden (de mis was namelijk in het Twi) was het eindelijk afgelopen. Thuis heb ik Lydia helpen koken. Het eten is hier trouwens wel redelijk lekker. We aten een soort van oliebollen alleen van een plant gemaakt met stuw een soort tomatenprakje, opzich goed te eten. Tijdens het koken heb ik Lydia beter leren kennen. Ze is een lerares op een basisschool en zij en Kingsfort zijn van plan om een guesthouse te openen..
Ik kijk erg uit naar morgen en dinsdag, Morgen laten ze me de stad zien en kan ik ook een simkaart enzo kopen, dinsdag ga ik naar mijn project.. Het is trouwens grappig hoe kinderen reageren. Bijna elk kind die me ziet noemt me obroni blank mens ofzo betekend het en ze roepen allemaal hoi en zwaaien, heel schattig.
Nou ik hoop dat jullie mijn eerste verslag leuk vonden, dit was nog maar echt de beknopte versie want kan jullie echt al zoveel vertellen.
Tot snel weer
Liefs Britt

Wat ging er allemaal aan vooraf

Hoi Allemaal,

Na een super leuk en vooral verrassend afscheidsfeestje, zijn nu eindelijk de eerste spullen ingepakt.

Over 1 week is het eindelijk zover, mijn reis naar Ghana waar ik al vanaf April naar uitkijk.

Toen ik met mijn opleiding tot verpleegkundige begon, riep ik al dat het me echt leuk lijkt om ooit een keer te gaan werken in het buitenland. Ik had me al een aantal keer georienteerd in het vrijwilligerswerk, maar nooit echt doorgezet. Tot ik het er met een paar collega's weer eens over had en toch bij mezelf dacht, als ik het wil doen dan moet ik het nu doen. Ik ben gelijk weer gaan kijken op internet en kwam al snel bij de organisatie Projects abroad. Toevallig hield deze organisatie een week later een info middag. Ik heb me daar direct voor ingeschreven (stok achter de deur) en ben daar samen met Ed heen gegaan. Daar kregen we veel informatie over wat de organisatie precies doet en welke projecten zij organiseren en ondersteunen. Zo organiseren ze ook projecten voor professionals (mensen met meer dan 2 jaar werkervaring in een bepaalde setting) Ook voor verpleegkundige hadden ze speciale projecten. Het leek me in eerste instantie geweldig om naar Nepal te gaan, maar aangezien ik alleen in de maanden Oktober en November kon gaan, raadde ze me dat af, omdat de maand Oktober een feestmaand is en er daardoor weinig mensen naar het ziekenhuis gaan en weinig mensen gaan werken. Ik heb toen na wat wikken en wegen besloten om naar Ghana te gaan.

Nadat ik me officieelhad ingeschreven, werd ik overspoeld door allemaal mailtjes met informatie van verschillende mensen van de organisatie. Zo had ik contacten met de mensen hier in Nederland, maar vooral ook met mijn advisor Paul uit Ghana. Om als Prof aan de slag te kunnen in Ghana, hadden ze erg veel documenten nodig. Zo bijv. referenties van mijn werkgever en collega's, mijn BIG-registratie en mijn geboorte-akte. Als ze dit niet hadden, dan kon ik wel als gewoon vrijwilliger aan de slag, maar dan mag je lang niet zoveel doen vergeleken met een professional.Het papierwerkwas een hoop gedoe, maar voor dat ik er erg in had was het al rond. Verder kreeg ik een eigen internet pagina vol met informatie over Ghana en alles wat ik moest regelen. Er staat heel overzichtelijk wanneer ik wat geregeld moet hebben. Zo bijv. vaccinaties, vliegticket enm'n visum, voor dat laatste moest ik helemaal naar Den Haag. Verder heb ik ook een trainingsdag bijgewoond van stichting Muses, echt heel leuk en informatief. Voor iedereen die vrijwilligerswerk gaat doen.

3 weken terug heb ik dan eindelijk te horen gekregen waar ik precies in Ghana kom te wonen en te werken. Ik ga naar het plaatsje Kumasi wat de tweena grootste stad van Ghana is. Deze stad staat bekendom zijn grote markt (zie ook plaatje hierboven) dit schijnt de grootste markt van heel West-Afrika te zijn. Ben echt heel benieuwd. Verder kom ik in een gastgezin met 3 kinderen 2 jongens en 1 meisje. Dit gastgezin heeft al vaker vrijwilligers gehad van projects abroad. Zij hebben ruimte voor 4 vrijwilligers en je schijnt daar je eigen kamer + badkamer te hebben. Ik heb een foto van de voorkant van het huis gezien en het is gelukkig geen plaggerhut. Benverder heel benieuwd

Het ziekenhuis waar ik ga werken heet het Nkawie Government Hospital. Ik heb het gegoogled maar er is helaas niet heel veel te vinden over dit ziekenhuis. Nadat ik eerst veel heb geobserveerd zullen mijn taken hier gaan varieren van consulten doen tot assisteren bij bevallingen, ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn, maar ik hoor er erg leuke verhalen over.

Verder ben ik de laatste tijd veel bezig geweest met sponsers zoeken. Ik ben namelijk geinspireerd geraakt door andere vrijwilligers die ook sponsoracties hebben gehouden. Zo was er een meisje die zoveel geld bij elkaar heeft opgehaald dat ze een echo apparaat voor een ziekenhuis heeft kunnen kopen. Dit is natuurlijk echt geweldig. Dus alle sponsors, super bedankt!!

Voor de mensen die nog graag een steentje bij willen dragen, kan dat nog tot 1 oktober, dan stort ik alles op mijn visacard (is het gelijk verzekerd) en neem ik t mee naar Ghana.

NL 21 Rabo 0101737157 t.n.v. B.M.W. van den Hurk

Ik hoop dat jullie alvast genoten hebben van dit kleine voorproefje en ikhoop dat ik in Ghana een internetcafe kan vinden zodatik jullie nog meer kan schrijven.

Groetjes en tot snel!

Britt

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Britt